Γεωργία Βασιλειάδου: Το αληθινό όνομα, ο πατέρας που την έδιωξε, ο γάμος, η πλαστική που δεν έκανε και το τέλος στο νοσοκομείο
Σαν σήμερα, το 1980 η αγαπημένη κωμική ηθοποιός, Γεωργία Βασιλειάδου άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» σε ηλικία 83 ετών.
Η Γεωργία Αθανασίου κατά κόσμων Γεωργία Βασιλειάδου η οποία «έφυγε» σαν σήμερα από τη ζωή το 1980, από μικρή φρόντισε να προβάλει τον δυναμικό και ατίθασο χαρακτήρα της κόντρα σε μία πατριαρχική οικογένεια και γεμάτη στερεότυπα κοινωνία.
Γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου του 1897 και το πραγματικό της όνομα ήταν Γεωργία Αθανασίου. Το Βασιλειάδου ήταν υπαρκτό, όχι καλλιτεχνικό και το πήρε από τον πρώτο σύζυγό της. Το εφάρμοσε όμως την δεύτερη φορά που παντρεύτηκε. Παράτησε το σχολείο νωρίς και μπήκε στη βιοπάλη για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά της.
Από μικρή όμως είχε μία λόξα με το τραγούδι, είχε ωραία φωνή ενώ της καλάρεσε και η ηθοποιία. «Γεννήθηκα 13 ετών, ημέρα του Αγίου Γεωργίου, όταν πρωτάκουσα για θέατρο από μια συμμαθήτριά μου κι αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό»! Όταν ένα «μπουλούκι» (σ.σ. θεατρικός θίασος που έκανε περιοδείες) πήγε στο χωριό της, στο Τρυφό Αιτωλοακαρνανίας- γιατί μπορεί να γεννήθηκε στην Αθήνα αλλά ήταν από εκεί- αποφάσισε να τους ακολουθήσει.
Στην οικογένεια ξέσπασε «πόλεμος». Ο πατέρας της την έδιωξε από το σπίτι, την ξέγραψαν καθώς δεν γινόταν εκείνη την εποχή, κορίτσι να παρακούσει τον πατέρα της και να πάει να γίνει «που…να» (τότε, όποια ήταν τραγουδίστρια και ηθοποιός την αποκαλούσαν έτσι). Ακόμα και όταν έκανε όνομα, στο χωριό της ήταν «δακτυλοδεικτούμενη», μια ξένη. Γι αυτό και δεν ξαναγύρισε… Έριξε μαύρη πέτρα πίσω της. Κάποιοι λένε μάλιστα, πως αυτός ήταν ο λόγος που έγραφε στον «τόπο γέννησης»: Αθήνα, γιατί δεν ήθελε να έχει πλέον καμία σχέση με το Τρυφό.
Στην Αθήνα δούλεψε σε μαγαζί με κορνίζες που είχε ο θείος της για να βγάζει τα προς το ζην, καθώς στις πρώτες της θεατρικές δουλειές δεν πληρωνόταν, ωστόσο όχι μόνο δεν το έβαλε κάτω, αλλά ουσιαστικά έκανε μια δεύτερη καριέρα μετά τα 40 της.
Πέρασε δύσκολα και στην γερμανική κατοχή αλλά και εκεί έδειξε το μεγαλείο ψυχής της. Μπορεί η ίδια να πεινούσε, να είχε σκισμένα παπούτσια, αλλά συνέχισε να δίνει παραστάσεις προσπαθώντας να ελαφρύνει μαζί με τους συναδέλφους της την ψυχολογία του βασανισμένου λαού και με τα λίγα χρήματα που έβγαζε αγόραζε τρόφιμα και μαγείρευε φαγητό για τα πεινασμένα παιδάκια της γειτονιάς της ενώ επισκεπτόταν συχνά τα νοσοκομεία προσφέροντας την βοήθειά της στους τραυματίες. «Εγώ δίνω κι ο Θεός μου τα δίνει απ’ αλλού», συνήθιζε να λέει.
Φυσικά, κυρίαρχο χαρακτηριστικό της ήταν η εξωτερική της εμφάνιση, πάνω στην οποία όμως χτίστηκαν δεκάδες σενάρια ταινιών, που έκαναν πάταγο και παίζονται μέχρι και σήμερα προσφέροντας απλόχερα γέλιο. Ο Νίκος Τσιφόρος μάλιστα της είχε πει: «Βρε Γεωργία το σκέφτηκες ποτέ να κάνεις πλαστική προσώπου;» και η Βασιλειάδου του απάντησε: «Κι εσύ σκέφτηκες ότι τότε οι κωμωδίες σου θα πήγαιναν στράφι;».
Το 1975, όταν ακόμα ήταν στο απόγειό της είχε δηλώσει «θέλω να φύγω με ζήτω κι όχι με γιούχα».
Τον τελευταίο καιρό, υπέφερε από βρογχικό άσθμα. Η κατάσταση της υγείας της επιδεινώθηκε και νοσηλεύτηκε στον Ευαγγελισμό. Πέθανε στις 12 Φεβρουαρίου του 1980, κηδεύτηκε δύο μέρες μετά, ένα βροχερό πρωί με πολύ κρύο. Ωστόσο παραμένει ακόμα αξιαγάπητη χάρη στις ταινίες της. Κηδεύτηκε παρουσία λίγου κόσμου, στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.
Πηγή