Ο ρόλος του νονού δεν είναι μόνο τα δώρα. Είναι ο πνευματικός γονιός που αγαπά, στηρίζει & καθοδηγεί το παιδί
Το Πάσχα πλησιάζει και απανταχού οι νονοί έχουν κάνει ήδη την έρευνά τους και πιθανότατα έχουν προμηθευτεί τις λαμπάδες και τα παιχνίδια για τα βαφτιστήρια τους.
Ο ρόλος του νονού δεν είναι μόνο τα δώρα
Αλλά τι σημαίνει πραγματικά να είσαι Νονός; Είναι μόνο τα δώρα και οι λαμπάδες; Νονοί, σημασία δεν έχουν τα δώρα αλλά μόνο η επικοινωνία
Ο νονός θεωρείται ο «πνευματικός γονιός» του παιδιού
Ο νονός θεωρείται ο «πνευματικός γονιός» του παιδιού και σίγουρα ο ρόλος του δεν είναι ο πιο εύκολος θα πρέπει να στέκεται δίπλα στο παιδί όσο μεγαλώνει και να επικοινωνεί και να το συμβουλεύει. Το να γίνεις Νονός είναι δέσμευση, δεν είναι απλά μια κοινωνική υποχρέωση είτε αυτός που στο ζητάει εάν είναι ο καλύτερος σου φίλος/φίλη είτε εαν είναι κάποιος που μπορεί στο μέλλον να μην έχετε την καλύτερη σχέση.
Η ιστορία και το δέσιμο αρχίζει μετά την βάπτιση, αφού βάλεις το λάδι, όλα όσα έχεις κάνει μέχρι εκείνη την στιγμή είναι απλά η υποχρέωση προς την κοινωνία, τους συγγενείς και τον κόσμο που θα είναι παρών στο μυστήριο. Η σχέση σου και το δέσιμο με το βαπτιστήρι σου ξεκινάει μετά… Δεν σε αποκαλούν άτοπα και άσκοπα πνευματικό γονέα του. Χρειάζεται δουλειά και υπομονή και αγάπη για να είσαι δίπλα του όπως και όποτε πρέπει.
Το κλειδί είναι η επικοινωνία
Το να είσαι Νονός δεν είναι να σε βλέπει κάθε Πάσχα άντε και τα Χριστούγεννα. Σίγουρα θα σε συμπαθήσει για τα δώρα… ειδικά αν πρόκειται για παιχνίδια και όχι για ρούχα στις μικρές ηλικίες γιατί όσο μεγαλώνουν θα εκτιμήσουν και τα ρούχα. Το κλειδί είναι η επικοινωνία, μπορεί ο Νονός να μην έχει παιδιά και να μην ξέρει πως είναι να μεγαλώνει ένα παιδί αλλά θα μάθει δίπλα στο βαφτιστήρι του.
Όπως γράφει και η Ραφαηλία Κοσμίδου σε ανάρτησή της στο Facebook, στις μέρες μας όλο και λιγότεροι νονοί ανταποκρίνονται σε αυτόν τον ρόλο
«Τις μέρες αυτές που κάνουμε πολλές πασχαλινές συζητήσεις στη τάξη, παρατηρώ κάτι στα παιδιά που πάντα με στεναχωρούσε.
Ο νονός η νονά απουσιάζει από τη ζωή του παιδιού. Σχεδόν τα μισά παιδιά της τάξης απάντησαν «δεν ξέρω που είναι έχει χρόνια να φανεί».
Και αν όχι χρόνια, μήνες! Συζητήσαμε αρκετά για το κομμάτι αυτό, για να ξεκαθαρίσουμε ότι κάποιος που αναλαμβάνει να γίνει νονός ή νονά δε σημαίνει να έχει καθημερινή ή εβδομαδιαία επαφή. Ούτε τηλέφωνο δεν παίρνει είπε ένας μαθητής μου.
Κάπου εκεί τους είπα την δίκη μου εμπειρία, είχα και εγώ μια νονά που την παρουσία της στη ζωή μου τη θυμάμαι να τελείωσε γύρω στα 9 μου χρόνια. Δεν είναι ότι φταίει κάποιος από τους γονείς ή ο νονός-α για την σχέση που χάνεται.
Σίγουρα πάντως δε φταίτε εσείς τους είπα. Είναι κυρίως μια λάθος εκτίμηση μεταξύ γονέων και νονού που πιστεύουν πως η σχέση τους θα κρατήσει χρόνια πως γνωρίζει καλά ο ένας τον άλλον πως μπορεί να αναλάβει μια ευθύνες ή να προτείνει μια ευθύνη γιατί είναι σημαντική ευθύνη να βαφτίζεις κάποιον.
Και δεν εννοώ τα ρούχα, τα παπούτσια, την λαμπάδα και το τσουρέκι. Ο ρόλος του νονού είναι πιο σημαντικός από αυτά. Είναι ο πρώτος άνθρωπος στη ζωή του παιδιού που το νοιάζεται χωρίς να έχουνε συγγενική σχέση αίματος. Είναι αυτός που του μαθαίνει ότι μας αγαπούν και άνθρωποι, που δεν είναι συγγενείς και τους εμπιστευόμαστε.
Είναι οι πνευματικοί γονείς που θα δώσουν μέρος της παιδείας στο παιδί ή θα αναλάβουν σε περίπτωση χαμό ενός γονέα την ευθύνη να έχει έναν πνευματικό γονέα να απευθυνθεί. Είναι πολλά.
Τα παιδιά ακούν με προσοχή. Δεν έδειχνε να στεναχωριούνται παραπάνω, φαντάζομαι συμβιβάζεσαι με τις απουσίες των ανθρώπων. Ή τις κουβέντες που γίνονται μέσα στο σπίτι για αυτούς. Εσείς να τους σκέφτεστε αν το νιώθετε και ίσως να το νιώσουν και εκείνοι, είπα.
Την δική μου νονά δεν την πρόλαβα. Όταν μεγάλωσα δεν πήρα ποτέ απόφαση να την αναζητήσω. Τη σκέφτομαι μέχρι που πρόσφατα έμαθα πως έφυγε από τη ζωή. Λυπήθηκα πολύ. Μικρός σκεφτόμουν γιατί δε με αναζητούσε εκείνη. Αλλά ίσως το έκανε με τρόπους που δε μάθαινα.
Εγώ θα την σκέφτομαι πάντα, είπε ένα κορίτσι μου. Θα την βρω και θα της πω πως την περίμενα. Μέχρι τότε νονοί είμαστε όλοι μπορεί να μη βαφτίζουμε αλλά δίνουμε ονόματα ο ένας του άλλου με πολλούς τρόπους που δείχνει ότι είμαστε παρόντες».
Πηγή