Ματθίλδη Μαγγίρα: “Έβλεπα το φορτηγό να έρχεται καταπάνω μου & πάτησα τέρμα το γκάζι. Πήγαινα για μετωπική”
Μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στη δημοσιογράφο Σίσσυ Μενεγάτου και την εφημερίδα On Time παραχώρησε η Ματθίλδη Μαγγίρα.
Έχεις ζήσει και επιθανάτιες εμπειρίες;
Ναι. Αυτό το έμαθα αργότερα ότι λέγονται έτσι, όταν το έψαξα στο YouTube και παρακολουθούσα έναν ψυχίατρο που έδινε μια διάλεξη και περιέγραφε συμβάντα επιθανάτιων εμπειριών, τα οποία είναι κοινά. Δηλαδή, αυτό το φλας μπακ που έγινε σε χρόνο dt. Εκείνη την ώρα που συμβαίνει δεν έχεις την αίσθηση του χρόνου. Περνάει η ζωή σου όλη από μπροστά σου από τη στιγμή που βρίσκεσαι εκεί και πάει πίσω αλλά πολύ έντονα και γρήγορα όλο αυτό, σαν να είσαι μέσα στη σκηνή και τα ξαναζείς όλα. Ένα στιγμιαίο throwback, όπως το βλέπουμε στις ταινίες.
Η πρώτη φορά ήταν σε φάρμα στην Αμερική με ένα άλογο που έκανα ιππασία και αφηνίασε. Άρχισε να τρέχει προς τα πίσω με απίστευτη ταχύτητα και πήγε μέσα στον στάβλο. Αλλά εγώ δεν ήξερα πού πήγαινε. Και τότε έγινε το γρήγορο throwback κι εγώ σκεφτόμουν: «Δεν θα προλάβω να δω τους γονείς μου. Τώρα φεύγω… δηλαδή τώρα τελειώνω».
Όμως, όχι μόνο δεν «έφυγες» αλλά μερικά χρόνια μετά πήγες με το αυτοκίνητό σου καταπάνω σε μία νταλίκα. Τι συνέβη; Τότε ένιωσες κάτι ιδιαίτερο;
Και πού να πήγαινα; Μπροστά ήταν το φορτηγό, πίσω ουρά από αυτοκίνητα. Δεν υπήρχε χώρος αριστερά-δεξιά. Έβλεπα το φορτηγό να έρχεται καταπάνω μου. Έκλεισα τα μάτια μου, πάτησα τέρμα το γκάζι, πήγαινα για μετωπική σύγκρουση! Θυμάμαι ότι πάλι είδα τη ζωή μου σε ένα αστραπιαίο throwback. Ξαφνικά ένιωσα μια ηρεμία, μία γαλήνη, σαν να πηγαίνω σπίτι μου, δεν είχα κανέναν φόβο.
Το μόνο που ένιωσα ήταν ένα «πουφ», σαν να μπήκα σε μία φούσκα, αλλά δεν είχα ανοίξει τα μάτια μου. Περίμενα να γίνει η σύγκρουση, όμως δεν έγινε κάτι. Εκείνη την ώρα σκεφτόμουν ότι πέθανα και ότι αυτό ήταν το πρώτο στάδιο, ότι μπήκα στο στάδιο της μετάβασης από τη ζωή στο θάνατο.
Κάποια στιγμή άνοιξα τα μάτια μου και ήμουν στο δρόμο, στο ρεύμα μου δεν υπήρχε νταλίκα, είχαν εξαφανιστεί τα αυτοκίνητα γύρω μου, δεν ξέρω πού και πώς εξαφανίστηκαν όλα αυτά. Ήμουν μόνη μου σε έναν σκοτεινό δρόμο στη Χαλκιδική και οδηγούσα. Και μετά έψαξα ένα μέρος για να σταματήσω δεξιά, ήθελα να κλάψω. Έκλαιγα και ένιωθα ότι ήταν τεράστιο αυτό που μου είχε συμβεί, γιατί το ένιωθα μέσα μου. Ήθελα να ανασάνω. «Έφυγα» και ξαναγύρισα, ήμουν σε οκ, πάσχιζα να καταλάβω τι είχε συμβεί.
Πριν τα ζήσεις αυτά, φοβόσουν τον θάνατο και μετά έπαψες να τον φοβάσαι ή τον φοβάσαι ακόμα;
Δεν τον φοβάμαι τον θάνατο, γιατί ξέρω ότι μετά είναι καλύτερα απ’ ό,τι εδώ. Δηλαδή, με αυτή την επιθανάτια εμπειρία που είχα το αισθάνθηκα, ένιωσα γαλήνια, οπότε τι να φοβηθώ; Πριν ίσως αλλά μετά από αυτό που μου συνέβη, δεν έχω κανέναν φόβο. Γι’ αυτό και σας περιγράφω πώς ένιωσα και μοιράζομαι αυτή την εμπειρία μου. Όποιος έχει βιώσει κάτι ανάλογο μπορεί να με καταλάβει, αυτοί που δεν έχουν ίσως δεν μπορούν. Είναι δικό τους θέμα. Δεν θα κάτσω να ασχοληθώ. Εγώ ξέρω τι έζησα.
Πηγή