Κώστας Γιαννόπουλος: Ο χαμός του γιου του Ανδρέα, η ίδρυση του Χαμόγελο του παιδιού, ο καρκίνος & τα υπέρογκα έξοδα
Ο Κώστας Γιαννόπουλος είναι ένας πατέρας που τον πόνο και τη θλίψη για τον χαμό του γιου του Ανδρέα τον μετέτρεψε σε ενέργεια και κοινωνική προσφορά κάνοντας το όνειρο και την τελευταία επιθυμία του παιδιού πράξη προσφέροντας ανιδιοτελώς αγάπη, καταφύγιο και στοργή σε παιδιά και στις οικογένειές τους.
Της: Έπη Τρίμη
Ο μικρούλης όταν έφυγε από τη ζωή ήταν μόλις 10 ετών πλασματάκι ενώ σήμερα θα ήταν αν ζούσε ένας νέος άντρας. Με το φευγιό του ο Κώστας Γιαννόπουλος χρησιμοποιώντας τις γνώσεις management που διέθετε δημιούργησε το εν λόγω σωματείο το οποίο και διαχειρίζεται εξαιρετικά έχοντας επικεντρωθεί αποκλειστικά στην ανθρώπινη ζωή και όχι στην δημόσια προβολή ή το χρήμα.
Αφιέρωσε χρόνο, χρήμα και με συνέπεια και απέραντες πρακτικές δυσκολίες κατάφερε να αφήσει το αποτύπωμά του τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και σε επί της ουσίας έργο. Ένα μεγάλο αγκάθι που κάθε χρόνο καλείται να διαχειριστεί είναι ο υπέρογκος ΕΝΦΙΑ, οι μισθοί όσων απασχολούνται αλλά και ο συντονισμός του δικτύου εθελοντών.
Η επαγγελματική πορεία και η ανάγκη της προσφοράς
Ο Κώστας Γιαννόπουλος είχε πει για τον εαυτό του: «Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1952 και από µικρό παιδί αισθανόµουν την ανάγκη να δηµιουργήσω, να ξεκινήσω κάτι από το µηδέν. Δίπλα µου είχα την οικογένειά µου και µια εξαιρετική µητέρα που µε στήριξε σε κάθε µου βήµα, έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να πραγµατοποιήσω τα όνειρά µου και αυτό ποτέ δεν το ξεχνώ. Της το οφείλω…
Ολοκληρώνοντας το Οικονομικό Γυμνάσιο Πειραιά, έφυγα για σπουδές Marketing στην Αγγλία. Την πρώτη ουσιαστική επαγγελματική µου εμπειρία την απέκτησα ως εργαζόμενος στο ελληνικό προξενείο. Ήταν σημαντικό βήμα για µένα και εκεί ουσιαστικά καταστάλαξα τι επαγγελματικό δρόμο ήθελα να ακολουθήσω… την πληροφορική, που τότε στην Ελλάδα ήταν στα σπάργανα και ήταν ελάχιστοι όσοι ασχολούνταν.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ξεκίνησα να εργάζοµαι σε υψηλόβαθµη θέση σε µια µεγάλη πολυεθνική εταιρεία στον χώρο της πληροφορικής. Όταν έκρινα ότι αυτός ο κύκλος έκλεισε, ξεκίνησα την πρώτη δική µου επιχείρηση, τη Μicrobytes, που ήταν ένα από τα πρώτα καταστήµατα Ηλεκτρονικών Υπολογιστών στην οδό Στουρνάρη, που τότε αποτελούσε την ελληνική «Silicon Valley». Τη Μicrobytes ακολούθησε η ACO Hellas και σημαντικές συνεργασίες µε κολοσσούς του χώρου, όπως η ΙΒΜ και η Hewlett Packard. Στο πλαίσιο της επιχειρηματικής µου δραστηριότητας απέκτησα και έναν νέο αλλά εξαιρετικά σημαντικό ρόλο, αυτόν του Manager, του «ηγέτη» µιας ομάδας. Έπρεπε να επιλέξω πώς θα διοικήσω τις επιχειρήσεις µου, ποιο µοντέλο θέλω να ακολουθήσω. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι τότε στην Ελλάδα η γενικότερη αντίληψη απαιτούσε σκληρούς εργοδότες… αυτό ήταν το µοντέλο διοίκησης που επικρατούσε.
Εγώ επέλεξα κάτι τελείως διαφορετικό. Θεώρησα –και ακόµα το πιστεύω ακράδαντα– ότι τους εργαζομένους ο εργοδότης πρέπει κατ’ αρχάς να τους σέβεται, να τους θεωρεί συνεργάτες, να αξιοποιεί τα θετικά τους στοιχεία, να µοιράζεται τις σκέψεις και τις ανησυχίες του, να τους εξασφαλίζει µια σταθερότητα και κυρίως να στέκεται δίπλα τους.
Το κλίµα στις επιχειρήσεις µου ήταν εξαιρετικό. Με τους συνεργάτες µου είχα άψογη συνεργασία, ήσουν δίπλα τους, τόσο στις επαγγελματικές όσο και στις προσωπικές τους δυσκολίες, και αυτό είχε ως αποτέλεσµα να υπάρχει ένα αρμονικό επαγγελματικό περιβάλλον όπου όλοι µας δίνανε το µέγιστο.
Παράλληλα µε όλα τα παραπάνω παντρεύτηκα και έκανα δύο υπέροχα αγόρια, τον Νίκο και τον Ανδρέα µου. Όλα πήγαιναν καλά και ήµουν αισιόδοξος για το µέλλον και όλα όσα µας επιφύλασσε…»
Η μάχη με τον καρκίνο
Ο ήρωας και πρότυπο της καθημερινότητά μας Κώστας Γιαννόπουλος, παραμέρισε τα προσωπικά του προβλήματα υγείας και έδωσε μάχη με απέραντη συνέπεια καταφέρνοντας να συνενώσει οικογένειες και να δώσει απλόχερα αγάπη σε μικρές ανυπεράσπιστες ψυχές.
Ο ίδιος έχοντας μιλήσει στο protothema είχε πει σχετικά το 2016 για τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει: «Έχουμε να πούμε πολλά και να κάνουμε ακόμη περισσότερα, τα παιδιά μου στο Χαμόγελο είναι η προτεραιότητά μου, δε μπορείς να φανταστείς πόσες χιλιάδες μηνύματα έφτασαν τις τελευταίες ώρες από κόσμο που το νιώθω τόσο απίστευτα κοντά μου που πραγματικά παίρνω δύναμη, συγκινούμαι, παλεύω. Είναι μία δύσκολη μάχη αυτή με τον καρκίνο, είναι διαδικασία σκληρή, επίπονη και μία μάχη, μία από τις πολλές μάχες που θα δώσω για να τα καταφέρω».
Το «Χαμόγελο του παιδιού» είναι η αγκαλιά για κάθε παιδί»
«Ξέρετε ποτέ δε θεώρησα ότι κάνω κάτι παραπάνω από το αυτονόητο, δεν είναι για μένα ηρωική πράξη να είμαι, να είμαστε στο πλευρό των αδύναμων αυτών πλασμάτων αλλά αυτονόητο, είμαστε η αγκαλιά τους, είναι όλα τους παιδιά μου, στα μάτια τους υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα ο δικός μου γιος, ο άγγελος που έχασα, ο Αντρίκος μου, αν δεν ήμουν κοντά στα παιδιά αυτά δε ξέρω αν θα μπορούσα να διαχειριστώ αυτή τη φρικτή απώλεια που σε κάθε περίπτωση μου άλλαξε όχι απλά τη ζωή, άλλαξε εμένα και τη θεωρία μου για τη ζωή ανεπιστρεπτί», είχε πει στο Protorhema αλλά και σε μένα σε παρελθοντική μας συζήτηση.
Ο θάνατος του μικρού Ανδρέα
«Το 1994 όλα ανατράπηκαν βίαια. Ο µικρός µου γιος, ο Ανδρέας, διαγνώστηκε µε καρκίνο και ξεκίνησε ένας άνισος αγώνας. Η οικογένειά µου δοκιµάστηκε σκληρά.
Στους µήνες που ακολούθησαν κάναμε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν να ανατρέψουμε την κατάσταση… ταξίδια στο εξωτερικό, θεραπείες, γιατροί…
Όπως είναι φυσικό, η επαγγελματική µου πορεία διεκόπη απότομα. Το µόνο που πια είχε σημασία ήταν να είμαι δίπλα στον Ανδρέα, αλλά και στον Νίκο.
Τον Νοέμβριο του 1995 ο Ανδρέας έγραψε στο ημερολόγιό του την επιθυµία του να δημιουργηθεί ένας Σύλλογος για όλα τα παιδιά, τον οποίο και ονόμασε «Το Χαµόγελο του Παιδιού».
Από την πρώτη στιγµή θεώρησα υποχρέωσή µου να κάνω ό,τι µπορούσα ώστε να ακουστεί η επιθυµία του Ανδρέα και να βρω συµµάχους να την πραγµατοποιήσω.
Για µένα ο κόσµος της τηλεόρασης ήταν άγνωστος, έπρεπε όµως να τον µάθω ώστε να ακουστεί η επιθυµία του Ανδρέα.
Το βήµα δόθηκε στην εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη «Κόκκινη Κάρτα» στον ANTENNA, µε αρχισυντάκτη τον Τάσο Ζορµπά και ρεπόρτερ τη Ζήνα Κουτσελίνη.
Στην εκπομπή καλεσμένοι ήταν άνθρωποι της τηλεόρασης, ηθοποιοί, τραγουδιστές που θαύμαζε ο Ανδρέας, αλλά και άνθρωποι από το νοσοκομείο, συμμαθητές του και φυσικά όλη η οικογένειά µας. Όσο δύσκολο και αν ήταν, έπρεπε να είµαστε εκεί.
Τα όσα είπε ο Ανδρέας συγκλόνισαν χιλιάδες ανθρώπους, που αποφάσισαν να συµµετάσχουν στην πραγµατοποίηση της επιθυµίας του.
Λίγες ηµέρες µετά, στις 22 Δεκεµβρίου, ο Ανδρέας «έφυγε» και εγώ αποφάσισα να αφιερώσω όλες µου τις δυνάµεις για να κάνω πραγµατικότητα «Το Χαµόγελο του Παιδιού».
Έχοντας φθάσει σε αυτό το σημείο της αφήγησης, συγκλονισμένος από τα τραγικά γεγονότα που επιφύλαξε η μοίρα γι’ αυτόν τον άνθρωπο και την οικογένειά του, πραγματικά, δυσκολεύεσαι να πιστέψεις πώς βρήκε τη δύναμη όχι απλά να συνεχίσει τη ζωή του αλλά και να αφιερωθεί, με όλες του τις δυνάμεις, σε ένα σκοπό ιερό ο οποίος, ωστόσο, πάντα θα του θυμίζει την δική του προσωπική τραγωδία. Και κάπου εκεί αντιλαμβάνεσαι ότι, τελικά, ο άνθρωπος κρύβει μέσα τους τεράστια αποθέματα δύναμης και εξαρτάται αποκλειστικά από τον ίδιο αν θα τις χρησιμοποιήσει και για ποιον σκοπό:
«Οι δυσκολίες που αντιμετώπισα ήταν τεράστιες, δεν ήσουν όμως µόνος, δεκάδες άνθρωποι στάθηκαν δίπλα µου, παλεύοντας και αυτοί.
Εγκατέλειψα πλήρως την επιχειρηματική µου δραστηριότητα και αφιερώθηκα εξ ολοκλήρου στο «Χαµόγελο».
Τα γραφεία της εταιρείας µου στην οδό Στουρνάρη αποτέλεσαν και τα πρώτα γραφεία του «Χαµόγελου» και παράλληλα συγκροτήθηκε και το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο, στο οποίο αποφάσισα να µην είµαι πρόεδρος.
Πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα ότι αυτή η απόφαση ήταν λανθασμένη… πολλοί ήταν αυτοί που στα πρώτα βήματα πλησίασαν το «Χαμόγελο», θεωρώντας ότι θα ήταν ένα πρώτο σκαλί για δημοσιότητα, και για να προστατεύσω την ιδέα του Ανδρέα, αποφάσισα να αναλάβω και αυτόν τον ρόλο.
Ξεκινώντας το «Χαμόγελο», ήρθατε αντιμέτωποι µε έναν άγνωστο κόσμο. Εκεί συνειδητοποίησα ότι έχει µεγάλη διαφορά να είσαι ευαισθητοποιημένος, όπως ήσουν και εγώ πριν χάσω τον Ανδρέα, και συνειδητοποιημένος, όπως ήσουν τώρα πια.
Η πρώτη δράση µας ήταν οι επισκέψεις ομάδας παιδιών εθελοντών στα Νοσοκομεία Παίδων της Αθήνας για την υποστήριξη παιδιών που νοσηλεύονταν µε σοβαρά προβλήματα υγείας. Αφορμή αποτέλεσε, όπως είναι λογικό… ο Ανδρέας, που είχε βρεθεί σε αυτή τη θέση.
Επόμενο βήμα, το 1997, ήταν η δημιουργία και λειτουργία του 1ου Σπιτιού για παιδιά θύματα κάθε µορφής Βίας (σωματικής και συναισθηματικής κακοποίησης, παραμέλησης κ.λπ.), η ίδρυση της Γραµµής SOS 1056 και οι δράσεις υποστήριξης παιδιών µε προβλήματα Υγείας, η λειτουργία της 1ης Κινητής Ιατρικής Μονάδας εντατικής θεραπείας για παιδιά, η οποία φέρει το όνοµα «Ανδρέας Γιαννόπουλος».
Σταδιακά, πάντα µε την υποστήριξη των πολιτών και κάποιων επιχειρήσεων, «Το Χαµόγελο του Παιδιού», µε την πολύτιμη καθοδήγηση και σε συνεργασία µε αξιόλογους κρατικούς λειτουργούς, αναπτύχθηκε.
Πλέον ήταν ξεκάθαρο το κενό και οι σοβαρές ελλείψεις που υπήρχαν στον τομέα της παιδικής προστασίας στην Ελλάδα και «Το Χαμόγελο του Παιδιού», µε την περιορισμένη, τότε, αριθμητικά εξειδικευμένη επιστημονική του ομάδα, ξεκινά να σχεδιάζει και να υλοποιεί διάφορες δράσεις για την πρόληψη και αντιμετώπιση των πολλών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα παιδιά στη χώρα. Αρχικά για παιδιά θύµατα κάθε µορφής Βίας και για παιδιά µε προβλήματα Υγείας, παιδιά και οικογένειες µε σοβαρά προβλήματα διαβίωσης, παιδιά που εξαφανίζονται».
Όλα αυτά ακούγονται τόσο σημαντικά αλλά και τόσο δύσκολα συνάμα. Κι όμως το αποτέλεσμα δικαίωσε τόσο τον ίδιο όσο κι όλους εκείνους που συντάχθηκαν μαζί του σε αυτόν το ιερό αγώνα. Έναν αγώνα διαρκή, ατελείωτο, που έχει ανάγκη απ’ όσους περισσότερους υποστηρικτές γίνεται:
«Σήμερα, 24 χρόνια µετά το Ημερολόγιο του Ανδρέα, «Το Χαμόγελο του Παιδιού» έχει στηρίξει περισσότερα από 1.600.000 παιδιά και τις οικογένειές τους.
Απασχολεί περισσότερους από 500 εξειδικευμένους επιστήμονες και περισσότερους από 3.500 ενεργούς εθελοντές. Βρίσκεται δίπλα σε κάθε παιδί, κάθε στιγμή, σε κάθε σημείο της Ελλάδας.
Έχει αναγνωριστεί διεθνώς για το έργο, την εμπειρία και την τεχνογνωσία. Είναι ο πρώτος φορέας στην Ελλάδα σε αναγνωρισιμότητα και εμπιστοσύνη.
Φαίνεται απίστευτο, αλλά δεν είναι. Είναι το αποτέλεσα της συντονισμένης δουλειάς χρόνων, πραγματικού αγώνα, όχι µόνο δικού µου, αλλά µιας ολόκληρης ομάδας που δεν περιορίζεται στους ανθρώπους του «Χαμόγελου» µε τη στενή έννοια, τους συνεργάτες και τους εθελοντές µας, αλλά και πλήθους εισαγγελέων, αστυνοµικών, γιατρών και πολλών άλλων που έκαναν και κάνουν υπερβάσεις για να βρουν τη λύση στο πρόβληµα κάθε παιδιού.
Φυσικά, µπροστά µας έχουμε µεγάλο δρόμο µέχρι να κατακτήσουμε το αυτονόητο… να χαμογελάσει κάθε παιδί έχοντας δεδομένα στη ζωή του όλα όσα δικαιούται.
Πρόσκληση αποτέλεσε και η διοικητική διάρθρωση του «Χαµόγελου».
Πώς διοικείς έναν Οργανισμό µε εκατοντάδες εργαζόμενους τόσο διαφορετικών ειδικοτήτων;
Πώς διοικείς έναν Οργανισμό µε βασικό παράγοντα της καθημερινότητάς του το «επείγον» και το «απρόβλεπτο»;
Πώς διοικείς έναν ζωντανό Οργανισμό που πρέπει να είναι πάντα ενεργός και ευέλικτος, µε σταθερά έξοδα και ασταθή έσοδα;
Πώς εξασφαλίζεις ότι η κουλτούρα, οι Αρχές και οι Αξίες αποτελούν απαράβατο κανόνα σε καθετί που κάνουνε, κάθε στιγμή, σε κάθε σημείο της Ελλάδας;
Πώς διασφαλίζεις την ποιότητα σε κάθε παρεχόμενη υπηρεσία;
Πώς το πετυχαίνεις αυτό, εξασφαλίζοντας παράλληλα ο Οργανισµός αυτός να µην είναι υδροκέφαλος και να κρατά διαχρονικά σταθερά τα διοικητικά του έξοδα στο 10%;
Είναι δύσκολο, όχι όμως αδύνατον.
Θεωρώ ότι έχοντας µια δυνατή ομάδα, µε ανθρώπους που, πέρα από την εξειδίκευση και τον επαγγελματισμό, έχουν ουσιαστικές ευαισθησίες και αγάπη σε αυτό που κάνουν, που παίρνουν πρωτοβουλίες και συνεργάζονται, µπορείς να τα καταφέρεις.
Παράλληλα, στο Διοικητικό µας Συµβούλιο συµµετέχουν αξιόλογοι άνθρωποι, που µετρούν πολλά χρόνια προσφοράς. Είµαστε ευτυχείς έχοντας δίπλα µας σηµαντικούς ανθρώπους µε ουσιαστικά συμβουλευτικό ρόλο σε κάθε τοµέα, που µας τιμούν µε την εμπιστοσύνη τους.
Καταφέραμε να έχουμε οριζόντια διοικητική διάρθρωση, ωστόσο, είμαστε σε συνεχή επαγρύπνηση να αντιμετωπίσουμε τα κακώς κείμενα. Έχουμε υιοθετήσει ελεγκτικούς µηχανισµούς εσωτερικά, αλλά βασικότερα από εξωτερικούς συνεργάτες, λογοδοτούμε καθημερινά στην ελληνική κοινωνία, σε όλους όσοι µας στηρίζουν και συνεργάζονται µαζί µας.
Είναι δύσκολο, είναι όμως εφικτό.
Προσωπικά προσπαθώ να είναι δίπλα σε καθένα συνεργάτη, να µοιράζοµαι τις προσωπικές αλλά και επαγγελματικές τους ανησυχίες.
Τις αποφάσεις τις λαμβάνουνε ομαδικά και αυτή την κουλτούρα θέλω να περάσω. Είναι σημαντικό να µη θεωρεί κάποιος τον εαυτό του αυθεντία. Τα προβλήµατα που καθημερινά καλούμαστε να λύσουνε απαιτούν ομαδικότητα και όταν αυτό χαθεί, κινδυνεύεις να κάνεις λάθος. Το Χαμόγελο του Παιδιού» είναι µοναδικό γιατί ιδρύθηκε από ένα 10χρονο παιδί και στα λόγια του πρέπει και οφείλουμε να παρατείνουνε πιστοί»
Πηγή