Η 19χρονη Χριστίνα είχε επιθετικό καρκίνο της μήτρας, έμεινε έγκυος, γέννησε και θεραπεύτηκε Η ιστορία της Χριστίνα
Η ιδιαίτερη ιστορία της Χριστίνας Καπάτου ξεκινά το 2016, στα 19 της, όταν διαγνώστηκε για πρώτη φορά με νεοπλασία, που είναι ένα στάδιο πριν από τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας.
Όπως εκμυστηρεύτηκε στο Marie Claire και την Εβίτα Τσιλοχρήστου, το έμαθε τυχαία μετά από κάποιες αιματολογικές εξετάσεις που είχαν διαφορετικές τιμές και, παρά το νεαρό της ηλικίας της, σύντομα βρέθηκε να κάνει το πρώτο της χειρουργείο.
«Η δική μου ιστορία ξεκινά από το 2016, που ήμουν σχεδόν 19 ετών και που διαγνώστηκα για πρώτη φορά με νεοπλασία, που είναι ένα στάδιο πριν από τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας. Το έμαθα τυχαία μετά από κάποιες αιματολογικές εξετάσεις που είχαν διαφορετικές τιμές. Εξαιτίας της νεαρής μου ηλικίας, δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε ότι θα ήταν κάτι τόσο σοβαρό. Όταν καταφέραμε κι εντοπίσαμε για τι επρόκειτο, έκανα το πρώτο μου χειρουργείο», ανέφερε αρχικά.
«Στη συνέχεια παρακολουθούσα τους καρκινικούς δείκτες κι ενώ γι’ αρκετό καιρό δεν υπήρξε επανεμφάνιση, στους 14 μήνες εμφανίστηκε ακόμη πιο επιθετικά από πριν. Βρισκόμουν στο δεύτερο έτος του πανεπιστημίου της Χίου, στο τμήμα ναυτιλίας κι επιχειρηματικών σπουδών κι ο γιατρός μου αμέσως μου ζήτησε να φύγω και να έρθω στην Αθήνα, καθώς εκεί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Επέστρεψα λοιπόν εδώ στην Αθήνα για να βρίσκομαι κοντά στο νοσοκομείο που με παρακολουθούσαν στενά. Ουσιαστικά άφηνα τις σπουδές μου δίχως να ξέρω το θα γίνει. Μου ήταν δύσκολο, γιατί εκεί εργαζόμουν, είχα μπει γενικά σ’ ένα ρυθμό ζωής. Tρεις μήνες μετά αφότου επέστρεψα στην Αθήνα, μου είπαν ότι έπρεπε να ξαναχειρουργηθώ», συνέχισε.
Το ενδεχόμενο της μητρότητας άρχισε να απομακρύνεται
«Πριν από το δεύτερο χειρουργείο μου, μίλησα με τρεις γιατρούς και όλοι μου έλεγαν το ίδιο: “Κάνεις το χειρουργείο και ξεχνάς το να κάνεις παιδιά…” Εκεί για να πώ την αλήθεια μου, δυσκολεύτηκα πάρα πολύ. Γιατί αφενός πάντα ήξερα, ότι κάποια στιγμή θα ήθελα να γίνω μητέρα, όπως το σκέφτεται κάθε κοπέλα στα 19-20 ή σαν έφηβη και αφετέρου γιατί θα έπρεπε να πάρω μια απόφαση που θα μ’ επηρέαζε για όλη μου τη ζωή, αλλά όχι για εκείνη τη στιγμή. Έπρεπε να πάρω μια απόφαση για κάτι που ίσως ήθελα δέκα χρόνια μετά… Οι κοντινοί μου άνθρωποι, με συμβούλευαν στο να μην προχωρήσω, ελπίζοντας – κυρίως λόγω ηλικίας – ότι κάτι θ’ άλλαζε και θα γινόμουν καλά. Εγώ πήγα κόντρα στο ρεύμα και είπα πως θα το κάνω.
Τελικά προχώρησα στο δεύτερο χειρουργείο και περίπου 11 μήνες μετά είναι Οκτώβρης και γίνεται διάγνωση με ακόμη πιο επιθετικό στάδιο, συγκεκριμένα βρισκόμουν στο στάδιο 3. Ήμουν συντετριμμένη, γιατί όταν συμβαίνει αυτό σε τέτοια ηλικία που το σώμα είναι πολύ καλύτερα από τα 70 σου π.χ χρόνια, τι να περιμένεις; Είναι Ιανουάριος, μετά τις επαναληπτικές μου εξετάσεις και βρίσκομαι στο νοσοκομείο Άγιος Σάββας, ώστε να μιλήσω με τον γιατρό μου. Του λέω λοιπόν ότι θέλω να τ’ αφαιρέσω όλα, με την ελπίδα ότι δεν θα βγει κάπου αλλού.
Εκεί συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο και για τον γονιό. Θυμάμαι τη μητέρα μου να είναι βράχος μπροστά μου, αλλά την είχα πετύχει σε στιγμές που δεν γνώριζε ότι είμαι εκεί, να λυγίζει», είπε η Χριστίνα.
«Ήμουν ήδη έγκυος χωρίς να το γνωρίζω»
«Σ’ εκείνο λοιπόν το ραντεβού με το γιατρό – κι ενώ δεν υπήρχε η περίπτωση και η δυνατότητα εγκυμοσύνης – ήμουν ήδη έγκυος! Χωρίς να το γνωρίζω… Κι ενώ λοιπόν, λέω στο γιατρό μου ότι θέλω να τ’ αφαιρέσουμε όλα κι ότι είμαι αποφασισμένη, μου πρότεινε να περιμένω δύο εβδομάδες ώστε να το σκεφτώ καλύτερα. Θα ήταν κάτι μόνιμο κι επειδή είχαμε συζητήσει και κάποια άλλα σενάρια όπως το να καταψύξω ωάρια κλπ., ήθελε να είμαι σίγουρη.
Το ραντεβού με το γιατρό είχε γίνει Πέμπτη και τέσσερις μέρες μετά , διαπιστώνω πως είχα δυο ημέρες καθυστέρηση. Το συζητάω με την αδερφή μου, με παροτρύνει για τεστ και της λέω αποκλείεται να είμαι έγκυος, μου το είχαν αποκλείσει τόσοι γιατροί. Εγώ πίστευα πως η καθυστέρηση ήταν από το άγχος εκείνης της εβδομάδας. Τελικά κάνω τεστ και βγαίνει θετικό. Στα 20 δευτερόλεπτα μάλιστα το έδειξε… Δεν το πίστευα… Κάνω δεύτερο και τρίτο τεστ πάλι θετικά. Βγαίνω στο σαλόνι, με ρωτάει η μητέρα μου αν έκανα το τεστ, της το ακουμπάω στο τραπέζι και της λέω: θα γίνεις γιαγιά!
Στην αρχή και μέχρι να το συνειδητοποιήσει δεν πολυμιλούσε. Μου έλεγε να περιμένω να κάνω και τις αιματολογικές εξετάσεις, για να είμαστε σίγουρες κι έτσι έγινε. Μόλις το επιβεβαίωσα πήρα τον γιατρό μου τηλέφωνο. Τον ρωτάω “κάθεστε;” “Κάθομαι”, μου λέει. “Είμαι έγκυος!” ΠΑΥΣΗ. Μου λέει, θα σου μιλήσω ειλικρινά. Δεν ξέρω πώς και τι έγινε, κι εμείς οι γιατροί μπορούμε να εξηγήσουμε μέχρι ένα σημείο μερικές φορές. Θα σου πω όμως ότι είναι θεόσταλτο κι ότι ενδεχομένως να είναι και η μόνη σου ευκαιρία εφόσον ήρθαν έτσι τα πράγματα».
Ο γολγοθάς της εγκυμοσύνης
«Ο ογκολόγος μου μ’ έστειλε σ’ έναν ειδικό μαιευτήρα που ειδικεύεται σε δύσκολες εγκυμοσύνες όπως ήταν η δική μου. Τον συναντώ, του εξηγώ, κάνουμε κι έναν υπέρηχο και μου λέει πως είναι πολύ δύσκολο να αολοκληρωθεί η εγκυμοσύνη. Ωστόσο μου είπε να το προσπαθήσω.
Με ανέλαβαν, όντως στο δεύτερο μήνα είχα μία αιμορραγία, ξεκινάω κάποιες αγωγές και μου έλεγαν να είμαι προετοιμασμένη να γεννήσω από τον έκτο μήνα και δίχως να είναι σίγουρο ότι θα τα καταφέρω. Φτάνω στον πέμπτο μήνα, κάνω μια μεγάλη εξέταση που γίνεται τότε, με βλέπει ο γιατρός και μου λέει, αν μου συνέβαινε λίγα χρόνια μετά δεν υπήρχε περίπτωση να αντέξει το σώμα μου. “Και τώρα δύσκολα… Φτάσε στον έκτο”, λέει ο γιατρός. Φτάνω, μου λένε στον έβδομο…
Μην τα πολυλογώ έκλεισα 10 μήνες! Γέννησα στο δέκατο, μάλιστα πήγα και μου προκάλεσαν τον τοκετό. Ο γιατρός μου εντυπωσιασμένος… Είμαι η δεύτερη γυναίκα στην Ελλάδα που γέννησε με ανεπάρκεια τραχήλου και μήτρας, που είναι αποτέλεσμα των χειρουργείων εξαιτίας του καρκίνου. Συνήθως οι γυναίκες που εμφανίζουν καρκίνο στη μήτρα, έχουν γεννήσει γιατί είναι μεγαλύτερες σε ηλικία. Ο ογκολόγος μου δεν είχε παρόμοια περίπτωση σε ηλικία σαν τη δική μου. Με τρίτη δηλαδή επανεμφάνιση και στο στάδιο που βρισκόμουν».
Οι «καθαρές» εξετάσεις
«Αφού γέννησα λοιπόν, σαράντα μέρες μετά, κάνω την εξέτασή μου και δεν έχω τίποτα! Την έχω ακόμη κι έχω πει θα τη βάλω στον τοίχο μου. Εντάξει υπάρχει μια επιστημονική εξήγηση για το πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό, που είναι σχετική με το έμβρυο που στέλνει βλαστοκύτταρα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, στα όργανα που έχουν καταστραφεί.
Γέννησα με φυσιολογικό τοκετό, ήταν δύσκολος βέβαια αλλά τα πήγαμε μια χαρά. Λόγω ορμονών βοήθησε η γέννηση του παιδιού σε όλο αυτό αλλά και ο φυσιολογικός τοκετός, επειδή το μωρό περνάει μέσα από τον τράχηλο, γίνεται πιο εξωτερικός και βλέπει ο γιατρός καλύτερα τι γίνεται. Όταν σαράντισε το μωρό κι έκανα εξετάσεις, δεν είχα τίποτα. Κυριολεκτικά τίποτα. Κι έξι μήνες μετά που έχουν περάσει, είμαι καλά. Πέντε χρόνια είχα να πάρω στα χέρια μου καθαρές εξετάσεις. Την πρώτη φορά που βγήκαν τα καλά αποτελέσματα, ήμουν βράδυ στο σπίτι κι όταν το έμαθα ξέσπασα σε κλάματα. Δεν το πίστευα», κατέληξε η Χριστίνα.
Πηγή