«Άνθρωποι μονάχοι..» Το τραγούδι ύμνος για τους μοναχικούς που ερμήνευσε μοναδικά η Βίκυ Μοσχολιού

Είναι το απόλυτο τραγούδι αγάπης που σε πετάει στα σύννεφα γιατί “η αγάπη είναι από τον ήλιο πιο ψηλά και δεν τη φτάνει μάτι..”

«Η πραγματική μοναξιά δεν περιορίζεται απαραίτητα στο όταν είσαι μόνος»

Μία από τις πιο χαρακτηριστικές γυναικείες φωνές της σύγχρονης ελληνικής μουσικής.

Άνθρωποι μονάχοι υπάρχουν, υπήρχαν και θα υπάρχουν άσχετα από τα χρήματα και τα υλικά αγαθά…

Άνθρωποι μονάχοι ζουν στη μοναξιά τους μέρα νύχτα, χειμώνα καλοκαίρι. Άνθρωποι οι οποίοι μπορεί να έχουν παρέα όμως μέσα τους αισθάνονται μοναξιά..

Και δυστυχώς ο κόσμος στον οποίον ζούμε αντί να μας ενώνει, μας απομονώνει. Μας χωρίζει.

Για όλους εκείνους τους ανθρώπους, οι οποίοι μπορεί ένας εξ αυτών να είμαι εγώ ή εσύ, τραγούδησε η Βίκυ Μοσχολιού.

«Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι σα το ξεχασμένο στάχυ. Ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος»

Για εκείνους τους βουβούς, σκυφτούς και μόνους ανθρώπους λοιπόν, μιλάει το πολυαγαπημένο τραγούδι του Καλαμίτση σε μουσική Γιάννη Σπανού. Είναι το τραγούδι το οποίο αποτέλεσε την μεγάλη επιτυχία του στιχουργού καθώς και εκείνο το οποίο επιβεβαίωσε το τεράστιο ταλέντο της Μοσχολιού.

Η μαρτυρία του Γιάννη Σπανού- όπως δημοσιεύθηκε στην επανέκδοση του δίσκου σε cd το 1994- είναι χαρακτηριστική:

«Η Μοσχολιού έχει το χάρισμα να αντιλαμβάνεται αμέσως αυτό που χρειάζεται η μουσική και ο στίχος από τη φωνή της και αυτό να το αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο. Για παράδειγμα η ερμηνεία του τραγουδιού «Άνθρωποι μονάχοι» που υπάρχει στο δίσκο είναι η πρώτη πρόβα στο στούντιο. Μια κι έξω δηλαδή».

Πόσοι τραγουδιστές μπορούν να το κάνουν αυτό;

Για την ιστορία το Άνθρωποι μονάχοι το ακούσαμε για πρώτη φορά μέσα από το δίσκο «Η Βίκυ Μοσχολιού τραγουδά Σπανό» το οποίο κυκλοφόρησε το 1977.

Το αξιοπερίεργο είναι πως.. μπήκε τελευταίο στον δίσκο..

Ας θυμηθούμε τους στίχους του αξέχαστου αυτού τραγουδιού:

«Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι σαν το ξεχασμένο στάχυ ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος σαν το ξεχασμένο στάχυ άνθρωποι μονάχοι

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι όπως του πελάγου οι βράχοι ο κόσμος θάλασσα που απλώνει κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι ανεμοδαρμένοι βράχοι άνθρωποι μονάχοι

Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα…»

Πηγή: dinfo