«Ο άντρας μου με παράτησε μόλις γέννησα. Έμεινα μόνη με ένα παιδί με αναπηρίες, πάλεψα και τα κατάφερα»

Ο άντρας μου με άφησε μόλις γέννησα. Έμεινα μόνη με ένα παιδί με αναπηρίες

Μία γυναίκα ήθελε να σπουδάσει, να κάνει καριέρα, οικογένεια. Το πέτυχε. Όμως, η ζωή είχε άλλα σχέδια για εκείνη. Ωστόσο, όσο κι αν πέρασε διά πυρός και σιδήρου, κατάφερε να βρει την ευτυχία.

Ήμουν ένας άνθρωπος που ήξερα ότι ήθελα μία ολοκληρωμένη ζωή. Είχα ένα σχέδιο και ήμουν έτοιμη να το κάνω πραγματικότητα. Ήθελα να αποφοιτήσω από το λύκειο, να πάω στο πανεπιστήμιο, να χτίσω την καριέρα μου, να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια.

Τα ήθελα με αυτή τη σειρά. Το σχέδιό μου ήταν τέλειο και μέχρι την ηλικία των 28 ετών, είχα ολοκληρώσει σχεδόν τα πάντα. Πήρα πτυχίο στη Διοίκηση Επιχειρήσεων και το Μάρκετινγκ, εργαζόμουν σε μία μεγάλη διαφημιστική εταιρεία, παντρεύτηκα και ήμουν έγκυος στο πρώτο μου παιδί. Αυτό που δεν είχα συνειδητοποιήσει ήταν, ότι η ζωή μου θα άλλαζε για πάντα.

Ήμουν 26 εβδομάδων έγκυος στην κόρη μου, η οποία πήρε το όνομα της προγιαγιάς μου, Έμιλι Ρόουζ. Όπως κάθε μέρα, ξύπνησα, ετοιμάστηκα για τη δουλειά και ξεκίνησα. Το απόγευμα κάθισα με τον άντρα μου στον καναπέ και με πήρε ο ύπνος για λίγα λεπτά. Όταν ξύπνησα, σοκαρίστηκα, γιατί το εσώρουχό μου ήταν μούσκεμα. Στην αρχή νόμισα, ότι κατουρήθηκα, το οποίο έμοιαζε η πιο λογική εξήγηση. Δυστυχώς, δεν μου πήρε πολύ να καταλάβω ότι δεν επρόκειτο για ατύχημα. Πήρα τηλέφωνο τον γιατρό μου και μου είπε, ότι πιθανότατα αυτό το υγρό ήαν αμνιακό και έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο να με δουν.

Έπειτα από μία εξαντλητική νύχτα στα επείγοντα, ήταν ξεκάθαρο πλέον ότι είχε διαρραγεί ο αμνιακός σάκος μου και κινδύνευε η ζωή του παιδιού μου. Μπήκα στο νοσοκομείο για το υπόλοιπο της εγκυμοσύνης μου και μου συνέστησαν να μείνω στο κρεβάτι. Όσο ήμουν στο νοσοκομείο τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Φόβος, απογοήτευση, θυμός, θλίψη ενοχές. Έπεισα τον εαυτό μου να είμαι θετική και δυνατή για το παιδί μου. Προσευχήθηκα και ακολούθησα τις οδηγίες των γιατρών.

Έπειτα από δύο εβδομάδες εντός, έμαθα ότι είχα πάθει μία μόλυνση στον πλακούντα. Μου είπαν ότι θα έπρεπε να μου πάρουν το παιδί, ώστε να αποφευχθεί να μολυνθεί κι εκείνο. Φοβήθηκα πολύ, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή, έπρεπε να σώσω τη ζωή της. Η Εμιλι γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου. Ήταν πολύ μικροσκοπική. Είναι δύσκολο να περιγράψω πώς ένιωσα. Μία εξωπραγματική εμπειρία. Ήμουν τρομοκρατημένη, όταν την είδα στη θερμοκοιτίδα της εντατικής νεογνών, γεμάτη καλώδια και μηχανήματα να μετρούν κάθε της ανάσα.

Οι νοσηλεύτριες μου είπαν ότι δεν μπορούσα ούτε να τη χαϊδέψω, γιατί το δερματάκι της δεν είχε αναπτυχθεί ακόμη καλά και ήταν εξαιρετικά ευαίσθητη στο άγγιγμα. Είχα κοντά μου την οικογένειά μου, αλλά ένιωθα πολύ μό νη. Η μικρή μου πέρασε επτά εβδομάδες στην εντατική. Ήταν οι χειρότερες στιγμές της ζωής μου. Εβλεπα μωρά να πεθαίνουν, μία μητέρα να εγκαταλείπει το μωρό της, ενώ εγώ έμαθα ότι η κόρη μου είχε μία κάκωση στον εγκέφαλο που μελλοντικά θα είχε ως αποτέλεσμα την εγκεφαλική παράλυση.

Κάθε μέρα έβλεπα ότι ο γάμος μου δεν επιβίωνε. Ο άντρας μου απομακρύνθηκε, μετά από όλες αυτές τις δυσκολίες. Εννέα μήνες αφότου βγήκαμε από το νοσοκομείο, η Έμιλι διαγνώστηκε επισήμως με εγκεφαλική παράλυση, παραιτήθηκα από τη δουλειά μου, χώρισα και επέστρεψα μόνη μητέρα ενός παιδιού με αναπηρία στο πατρικό μου. Η Έμιλι χειροτέρευε τα επόμενα χρόνια, διαγνώστηκε με βλάβη στο οπτικό νεύρο, υπνική άπνοια, σκολίωση και πολλά ακόμη. Ομως για μένα προτεραιότητά μου ήταν να είναι χαρούμενη.

Όταν έκλεισε τα 4 και την πήγα στο σχολείο, αποφάσισα να γυρίσω στη δουλειά μου. Βρήκα μία μερικής απασχόλησης δουλειά γραφείου σε μία μικρή εταιρεία. Με βοήθησε να κερδίσω πίσω την αυτοπεποίθησή μου και να βοηθώ ανθρώπους με προβλήματα και αναπηρίες.

Η ζωή μου πήρε την πιο ευχάριστη τροπή, όταν μετά από λίγο καιρό πήρα το δικό μου σπίτι και γνώρισα έναν άνθρωπο ο οποίος άλλαξε τα πάντα. Με αγάπησε για αυτό που είμαι και ποτέ δεν έκανε δεύτερες σκέψεις για το παιδί μου. Ήταν επίσης χωρισμένος και πατέρας μίας 4χρονης κόρης της, Άννι, η οποία έγινε αμέσως φίλη με την Έμιλι. Παντρευτήκαμε και γίναμε μία υπέροχη οικογένεια παρά τις δυσκολίες μας. Αποκτήσαμε και το δικο μας παιδάκι, ένα πανέμορφο αγοράκι που έμοιαζε θεϊκή παρέμβαση.

Η εταιρεία που δούλευα μετατράπηκε σε έναν φορέα που προσέφερε υπηρεσίες σε ανθρώπους με αναπηρίες. Είναι κάτι που μας κάνει να νιώθουμε αισιόδοξοι.