Το πιο μοναχικό λιοντάρι του κόσμου επέστρεψε στην άγρια φύση

Ο Ρούμπεν, το δεκαπεντάχρονο “πιο μοναχικό λιοντάρι του κόσμου” επέστρεψε σε ένα καταφύγιο άγριας ζωής στη Νότια Αφρική, μετά την εγκατάλειψή του για πέντε χρόνια σε έναν ζωολογικό κήπο στην Αρμενία.

 

Σύμφωνα με την οργάνωση διάσωσης ζώων Animal Defenders International (ADI), ο Ρούμπεν, ένα λιοντάρι 15 ετών, ήταν το μόνο ζώο που είχε απομείνει σε έναν ιδιωτικό ζωολογικό κήπο στην Αρμενία ο οποίος είχε κλείσει πέντε χρόνια πριν. Τα άλλα ζώα που βρίσκονταν στον ζωολογικό κήπο είχαν βρει σπίτια, αλλά δεν μπορούσε να βρεθεί χώρος για τον Ρούμπεν. Ως αποτέλεσμα, το λιοντάρι πέρασε πέντε χρόνια σε ένα τσιμεντένιο κελί, χάνοντας σταδιακά την κινητικότητά του λόγω κακής διατροφής και έλλειψης άσκησης.

Η πρόεδρος της ADI Jan Creamer δήλωσε: “Τα λιοντάρια είναι τα πιο κοινωνικά ζώα από τις μεγάλες γάτες, και ζουν σε οικογένειες-αγέλες στην άγρια φύση. Έτσι, πρέπει να υπήρξε ολέθριο για τον Ρούμπεν να μην έχει επαφή ή επικοινωνία με άλλα λιοντάρια”.

Με τη βοήθεια της ADI και της Qatar Airways Cargo, που διοργάνωσε ένα ταξίδι 8368 χλμ. από την Αρμενία στο Καταφύγιο Άγριας Ζωής της ADI που βρίσκεται στο Free State της Νότιας Αφρικής, ο Ρούμπεν μεταφέρθηκε ξανά στην άγρια φύση. Σήμερα, ο Ρούμπεν εγκλιματίζεται στο νέο του περιβάλλον και συνέρχεται σιγά σιγά από τη μοναξιά των τελευταίων πέντε ετών. Το καταφύγιο φιλοξενεί 32 διασωθέντα λιοντάρια και τίγρεις.

Η Creamer αποκάλυψε ότι η ADI δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα να βρει πτήση για τον Ρούμπεν μέχρι να αναλάβει τη μεταφορά του η Qatar Airways Cargo. Ο Ρούμπεν εξετάστηκε σε μια κτηνιατρική κλινική στην Πρετόρια. Το μέρος στο οποίο θα ζει στο καταφύγιο χτίστηκε με ράμπες και προστατευτικά κιγκλιδώματα έτσι ώστε να τον κρατήσει ασφαλή και προστατευμένο όσο εκείνος ανακτά την κινητικότητά του. Σήμερα ανακτά, ακόμα, σταδιακά, το βρυχηθμό και την αυτοπεποίθησή του.

Η Creamer εξήγησε ότι η συμπεριφορά του Ρούμπεν έχει αλλάξει ολοκληρωτικά, και δεν είναι πλέον φοβισμένος. “Το να τον βλέπουμε να περπατά στο γρασίδι για πρώτη φορά, να ακούει τις φωνές του είδους του, με τον Αφρικανικό ήλιο στην πλάτη του, μας έκανε όλους να κλάψουμε. Η θέλησή του να περπατήσει μας εμπνέει. Αν σκοντάψει ή πέσει, απλά σηκώνεται πάνω και συνεχίζει. Είναι ηρωικός. Παραδόξως, μέσα σε μόνο μερικές μέρες, η κίνησή του ήδη βελτιώνεται. Ξέρουμε ότι έχει ακόμη πολύ δρόμο και θα χρειάζεται συνεχή κτηνιατρική φροντίδα, αλλά η αρχή της νέας ζωής του δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη.”