Σαλονικιές ψυχές: Κολλητοί έμαθαν πως κλείνει το αγαπημένο τους στέκι της Θεσσαλονίκης και το αγόρασαν για να μείνει “ζωντανό”

Παιδικοί φίλοι ο Χάρης και ο Στέφανος, παιδιά θρέμματα των Αμπελοκήπων είχαν ένα στέκι – όπως και πολλοί των δυτικών.

Το Πεπόνι είναι εκεί, για να ξεδιψά τους θαμώνες από το 1995 και έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές που βρέθηκαν στα τραπέζια του, που ξεδίψασαν με τις μπύρες του, που έδωσαν το πρώτο τους ραντεβού εδώ.

Το μαγαζί όμως φαινόταν πως έκανε τον κύκλο του, αφού ο προηγούμενος ιδιοκτήτης πριν 2.5 χρόνια περίπου ήθελε να το κλείσει. Τότε ο Χάρης και ο Στέφανος, άφησαν τις άλλες τους δουλειές, και έγιναν ιδιοκτήτες μπαρ.

Τα πάντα σε αυτό το κλασικό μπαρ των Αμπελοκήπων, από τη γεωμετρία όπως την είδαν το 1995 και τη διάταξη των επίπλων μέχρι τους τοίχους και τα φωτιστικά, έχουν παραμείνει απαράλλαχτα. Ακόμα και η ταμπέλα.

Χαμηλωμένα τα φώτα, και ένας μεγάλος καθρέφτης δεσπόζει πάνω από το μπαρ. Τα τραπεζάκια βαριά ξύλινα με μάρμαρο, οι βιτρίνες γεμάτες μινιατούρες και βιβλία, παλιές φωτογραφικές μηχανές και φωτάκια.

Μπαρ με φωτισμένα μπουκάλια, βιολί και λύρα κρεμασμένα στον τοίχο και μια ξύλινη “Ικαρία”, στην οποία έμεινε ο Χάρης δυο χρόνια, ολοκληρώνει τη διακόσμηση.

Μερικές πινελιές εδώ κι εκεί αλλάζουν ελαφρώς τον χαρακτήρα, περισσότερο διανθίζοντας τον για να καταλάβεις πως εδώ αυτό που σου προσφέρεται είναι τίμιο, ελληνικό και συγκεκριμένο. Κι αυτό γιατί τόσο ο Χάρης όσο και ο Στέφανος, είναι λάτρεις της έντεχνης μουσικής οπότε όπως καταλαβαίνετε εδώ θα ακούσετε Πορτοκάλογλου, Τσαλιγοπούλου, Παπακωσταντίνου αλλά και Νεφέλη Φασουλή και Μαρίνα Σπανού.

Η μουσική είναι ο πρωταγωνιστής παντού – στα ηχεία, στα καδράκια στους τοίχους, στον κατάλογο με τα ποτά. Εδώ δεν θα πιεις κοκτέιλ με hip ονόματα, γιατί πέρα από τα κλασικά του καταλόγου (που είναι πλήρης!) , τα επόμενα είναι “του Σωκράτη”, “της Ιουλίας”, “του Τζιμάκου”, “της Χαρούλας”, (Μάλαμας, Καραπατάκη, Πανούσης, Αλεξίου).

Και στα κάδρα στο βάθος του μαγαζιού θα δεις όλα τα διαμάντια της ελληνικής μουσικής, από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου έως τον Φοίβο Δεληβοριά από τον Μίκη Θεοδωράκη έως το Νίκο Παπάζογλου. Ας θεωρήσουμε λοιπόν το μικρό χώρο πίσω από τον κεντρικό ως ένα μίνι μουσείο – ένα επαναληπτικό μάθημα στις Αρχές Έντεχνης Μουσικής.