Ο Θοδωρής Ρωμανίδης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 28/07/1962. Το 1974 αποφάσισε λόγω του Κυπριακού ζητήματος, να έρθει στην Ελλάδα όπου είχε συγγενείς.
Της: Έπη Τρίμη
Μέχρι τα 18 του χρόνια δεν είχε δει Θέατρο , ώσπου μαζί με την μητέρα μου είδε κάποιες παραστάσεις με την Εργατική Εστία και μαγεύτηκε. Έτσι γράφτηκε στην σχολή Μουσικού θεάτρου του Μενέλαου Θεοφανίδη όπου αποφοίτησε το 1984. Μεσολάβησε ένα διάστημα που συνεργάστηκε με τον Βαγγέλη Λιβαδά ως διευθυντής παραγωγής, και έμαθε πολλά που αργότερα τον βοήθησαν να κάνει δικές του παραγωγές. Μετά από μια πολύ αποτυχημένη προσπάθεια ως παραγωγός αποφάσισε να αφοσιωθεί στην τέχνη μόνο επί σκηνής.
Έχει εργαστεί στο θέατρο και στην τηλεόραση ενώ έχει κάνει και διαφημίσεις. Έχει συμμετάσχει σε πολλές τηλεοπτικές σειρές σε διάφορους ρόλους γιατρών, δικηγόρων, αστυνομικών, (όλοι ρόλοι σοβαροί λόγω αυτής της λανθάνουσας σοβαρής φάτσας!!!!) Με σκηνοθέτες όπως Γ. Σμαραγδής, Γ. Κωνσταντίνου, Γ. Δαλιανίδης, Ερρ. Ανδρέου, Α. Τέμπος, Μαν. Μανουσάκης, Α. Θωμόπουλος, Ν. Φώσκολος, Ρ. Εσκενάζη, Αλ. Ρήγας, Στρ. Μαρκίδης ,Β. Θωμόπουλος κλπ
Η διακοπή της συνεργασίας με τον Μάρκο Σεφερλή
“Έχουμε πει γενικά με τον Μάρκο να κάνουμε μια διακοπή γιατί… μπούκωσα, θέλω να κάνω άλλα πράγματα, να κυκλοφορήσω στην πιάτσα πάλι, να μπορέσω να κάνω και τηλεόραση, γιατί πηγαίναμε περιοδείες, φεύγαμε, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει χρόνος για όλα αυτά που ήθελα. Έτσι, τον παρακάλεσα, ειλικρινά, να με αφήσει λίγο καιρό να ξαποστάσω, να κάνω κάποια άλλα πράγματα κι εδώ είμαστε, να ξαναγίνει η ομάδα… ομάδα. Με τον Μάρκο είμαστε μαζί από το 2002 με διακοπές.
Έχω πάει, έχω φύγει, έχω κάνει άλλα πράγματα, έχω συνεργαστεί με διάφορους ηθοποιούς και μετά ξαναγύριζα. Τώρα τον παρακάλεσα να γίνει ένα διάλειμμα”.
Στεναχωριέμαι που επανήλθε το Mega
To 2020 sστο”Λοιπόν” είχε αναφέρει ο Θοδωρής Ρωμανίδης πως είχε κάνει κάποια «γκεστάκια»ενώ είχε πρόταση να συνεργαστεί και με το σήριαλ “Άγριες Μέλισσες”. Συγκεκριμένα είχε πει: “Έίχα αρκετά χρόνια να κάνω γκεστάκια, ενώ κάποια στιγμή μου τηλεφώνησαν για το σίριαλ «Άγριες μέλισσες», χωρίς να μιλήσουμε για το «τι και το πώς», θα πήγαινα από τα στούντιο να μιλήσουμε, όμως ήρθε ο κορονοϊός και σταματήσαμε. Δεν μ’ ενδιαφέρει, ειλικρινά, αν έκανα ή δεν έκανα τηλεόραση, το βασικότερο θέμα μου αυτή τη στιγμή είναι τι γίνεται γενικά, καθώς και η τηλεόραση θα επανέλθει… Εδώ επανήλθε το Mega. Ίσως να είμαι από τους λίγους που δεν το βλέπω, στενοχωριέμαι που επανήλθε.
Δεν μπορώ να καταλάβω διάφορα πράγματα, διάφορες μεθοδεύσεις κι αυτό με τρελαίνει. Στενοχωριέμαι που επί τρία χρόνια παίζονταν όλα μας τα σίριαλ και δεν πήραμε ούτε ένα ευρώ. Υπήρχαν απαγορευτικά να μην παίζονται κι όμως παίζονταν.
O «Διόνυσος», ο οργανισμός που έχει τα πνευματικά μας δικαιώματα, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, οπότε, τώρα βλέπεις ότι το κανάλι ξεκίνησε βασιζόμενο σ’ εκείνα. Aς ελπίσουμε ότι τώρα θα πάρουμε, που παίζονται επαναληπτικά όλα αυτά κατά κόρον. Το επάγγελμά μας δεν ήταν αυτό που ήταν, έχει «χαλάσει» πάρα πολύ. Υπάρχουν ηθοποιοί που παίρνουν στην τηλεόραση 600-700 ευρώ το μήνα, υπάρχουν κι αυτοί οι μισθοί, από εκεί και πέρα είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Ελεύθερο επάγγελμα είναι, εννοείται πως ο παραγωγός άμα θέλει θα σου πει: «Έλα τζάμπα». Το θέμα από εκεί και πέρα είναι γιατί το δεχόμαστε. Να γυρίσουμε στο σωματείο μας, να το δυναμώσουμε, μήπως κερδίσουμε τίποτα. Βέβαια, δεν ήμουν από εκείνους που πίστευαν ότι τα λεφτά που δίνονταν κάποτε αντιστοιχούσαν στην ελληνική πραγματικότητα, αλλά όλο αυτό που ζούσαμε ήταν μια σαπουνόφουσκα.
Δεν είμαστε καμία μεγάλη αγορά να δίνονται τρελά λεφτά, αλλά όχι και αυτά που ακούω τώρα τελευταία. Η Ελλάδα δεν μπορεί να έχει ποτέ την πραγματικότητα, μια ζωή θα ζει ή σε φούσκα ή στον πάτο. Μιλάω για το γενικό καλό, γιατί θα ήμουν αχάριστος αν έλεγα ότι μέχρι στιγμής δεν έχω τύχει καλής αντιμετώπισης. Δεν έχω ζήλιες, έχω παίξει σε μεγάλες και μικρές σκηνές, έχω κάνει και θέατρο για παιδιά. Έχω περάσει απ’ όλο το θέατρο, έχω περάσει από τον ήχο, το ταμείο, παραγωγή… τα έχω κάνει όλα στο θέατρο, τα ξέρω όλα άρα δεν μπορεί κανένας να μου… κουνηθεί. Τώρα τελευταία υπάρχει και πάρα πολύ αλητεία στο χώρο μας.”
Αυτά τα ποσά που ακούω τώρα… ποτέ… η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται, με σέβονται, με εκτιμούν και δεν μου ζήτησαν ποτέ να συμμετάσχω με τέτοια λεφτά. Στην τηλεόραση, κάποια σίριαλ που έχουν σταματήσει, θα πάνε του χρόνου… τι θα γίνει; Πώς θα γίνει;”
Τα χρέη του παππού
«Το συναίσθημα του παππού είναι φοβερό. Έζησα την κόρη μου, αλλά αυτό είναι το κάτι άλλο. Γνωριζόμαστε όταν συναντιόμαστε ελέω skype. Έχουμε μια εξαιρετική σχέση, δεν της κάνω τα χατίρια, γιατί, αν την κακομάθω, θα τα τραβήξουν η μάνα κι ο πατέρας της, που τη μεγαλώνουν στην Ουάσινγκτον.Πάντα πιστεύω στην προσωπικότητα και η εγγονή μου, η Ελβίρα, έχει διαφορετική προσωπικότητα από την κόρη μου, την Ελένη. Είναι πιο πεισματάρα και κάθετη.Τηλεφωνώ στην κόρη μου και της λέω: «Πού είναι η Ελβίρα;» κι εκείνη μου απαντάει: «Μπαμπά, είμαι κι εγώ εδώ, επιτέλους!». Με την Ελένη ήμουν πάντα εκεί, αλλά τώρα με την εγγονή μου είναι αλλιώς. Το 20ήμερο που περάσαμε στην Ουάσινγκτον μαζί της δεν θα το αντάλλασσα με τίποτα.»