«Έλα στον τάφο μου να μου πεις τον πόνο σου, εγώ θα σε ακούσω και θα σε βοηθήσω να καταφέρεις ο,τι θελήσεις»

Ο Όσιος Γέροντας Γεώργιος, πριν κοιμηθεί, είχε πει στα πνευματικά του τέκνα «Να έρχεσθε στον τάφο μου, να λέτε τον πόνο σας, κι εγώ θα σας ακούω και θα σας βοηθώ».

Το 1966 ο Κωνσταντίνος Χουτουριάδης από την Περιχώρα Δράμας, κάτοικος Αθηνών, επισκέφθηκε μαζί με τέσσερις γυναίκες το μοναστήρι του Οσίου.

Αφού παρακολούθησαν τον εσπερινό, που τέλεσε ο ιερομόναχος Αβέρκιος, πήγαν να ξεκουρασθούν στα δωμάτια του ξενώνα. Μετά τα μεσάνυχτα σηκώθηκαν και πήγαν στο εκκλησάκι του Οσίου κι έψαλαν την παράκληση. Κατόπιν, πήγαν να προσκυνήσουν στον τάφο του.

Την ώρα εκείνη έβγαινε μία φωτιά από τον τάφο. Την άγγιζες και δεν καιγόσουν! Το θαυμαστό αυτό γεγονός το είδαν όλοι και τους κατασυγκίνησε. Μία από τις γυναίκες, γονατισμένη στον τάφο, παρακαλούσε: «Πάτερ Γεώργιε, δείξε μου ένα θαύμα». Ο Κωνσταντίνος στεκόταν εκεί και την κοίταζε, ενώ μονολόγησε: «Παναγία μου, όλες οι γυναίκες είναι ανόητες!».

Αμέσως αισθάνθηκε έναν αέρα, καθώς λέει, να περνάει πάνω απ’ το κεφάλι του κι έχασε την φωνή του. Δεν μπορούσε καθόλου να μιλήσει. Όταν τον ρώτησαν τι είχε πάθει, δεν ήθελε να τις τρομάξει κι έκανε πως δεν καταλαβαίνει.

Ο Όσιος Γέροντας Γεώργιος κοντά στα πνευματικά του τέκνα

Έβλεπε τον όσιο Γέροντα Γεώργιο και πήγε προς το μέρος του να τον ψηλαφήσει. Ο Όσιος όμως απομακρύνθηκε αργά-αργά και πήγε προς το κελί του. Το άνοιξε και μπήκε μέσα. Ο ήχος του κλειδιού του έχει μείνει έντονα μέσα του. Κατόπιν, πήγαν στον ξενώνα για ανάπαυση. Οι γυναίκες είχαν στενοχωρηθεί μαζί του, που δεν τις μιλούσε και νόμιζαν πως ασθένησε.

Τότε, πήρε χαρτί και μολύβι και τους έγραψε τα σχετικά. Το πρωί ο π. Αβέρκιος του μίλησε και εκείνος απάντησε καθαρά. Κατόπιν, παρακολούθησαν τη Θεία Λειτουργία και στη συνέχεια διηγήθηκε πως ακριβώς είδε τη νύχτα τον Όσιο Γέροντα Γεώργιο. Βγήκε από τον τάφο του ντυμένος με τα άμφιά του, κρατώντας και την πατερίτσα του.

Τα άμφιά του είχαν χρώμα βαθυκόκκινο και χρυσαφί. Αν και ήταν νύχτα, ξεχώριζε καθαρά τα χρώματα, γιατί από τον Όσιο ακτινοβολούσε ένα υπερκόσμιο φως! Ας σημειωθεί. ότι ο άνθρωπος αυτός δεν τον είχε δει εν ζωή. Τη θαυμαστή εμπειρία, όπως διηγείται, την έζησε πριν πολλά χρόνια στον τάφο του αγιασμένου Γέροντα. Μέσα του όμως παραμένει πάντοτε ζωντανή.

Ο Χρήστος Λαλασίδης διηγείται: «Το 1975, όταν γύρισα από τη Γερμανία, ήρθα κάποια μέρα ν’ ανάψω κερί στον τάφο του και να προσκυνήσω. Δε θυμάμαι αν πρόλαβα ν’ ανάψω το κερί ή όχι. Εκείνο που θυμάμαι και που με συγκλόνισε ήταν ότι, ενώ στεκόμουν, ένοιωσα ξαφνικά κάτω απ’ τα πόδια μου το έδαφος να δονείται κι εγώ να κουνιέμαι δυνατά. Αυτό κράτησε περίπου ένα λεπτό. Δε φοβήθηκα. Μόνο πίστεψα ότι ήταν η παρουσία του Αγίου, που μου έλεγε: «Είμαι εδώ κοντά σου!».

Άγιος Γέροντας Παΐσιος: Το μόνο πράγμα που έλεγε ότι απαγορεύεται να κάνουν όλοι, σήμερα, Μεγάλη Παρασκευή