Δάκρυσε η Ελλάδα με τα λόγια της οικογένειας Πλακιά: «Για αυτό δεν θα πάω στο κοιμητήριο»
Η οικογένεια Πλακιά, ο Νίκος και η Σοφία, ο Δημήτρης και η Μάρθα που έχασαν τις τρεις κόρες τους στην τραγωδία των Τεμπών έδωσαν μία συγκλονιστική συνέντευξη στο news247 και στον Παντελή Διαμαντόπουλο.
«Δύο χρόνια μετά και για εμένα είναι σαν χθες. Δεν έχω μπει ακόμα στο στάδιο του πένθους. Πένθος είναι να σκύψεις το κεφάλι και να πας στο Κοιμητήριο. Δεν θα πάω στο Κοιμητήριο, δεν είναι εκεί τα παιδιά. Τα παιδιά είναι στην καρδιά μου. Τα παιδιά θα είναι πάντα στο μυαλό μου, στις αναμνήσεις. Όταν θα τελειώσει όλο αυτό, κυρίως με το κομμάτι το δικαστικό και την απόδοση ευθυνών, νομίζω ότι τότε θα έχω τον χρόνο να πενθήσω όπως θέλω τα παιδιά μου. Νιώθω οργή, θυμό και μίσος και δεν ξέρω ποτέ αν θα μου φύγει. Σίγουρα αυτό το γιατί, το αδιανόητο, θα με συνοδεύει μέχρι το τέλος της ζωής μου» ανέφερε ο Νίκος Πλακιάς.
«Χάσαμε τα παιδιά μας, με τον πιο τραγικό και τον πιο γελοίο τρόπο συνάμα. Το σκεφτόμαστε πολλές φορές» σημείωσε η Μάρθα Πλακιά από την πλευρά της.
«Δεν μας έδωσαν χώρο να πενθήσουμε γιατί ανακτήσαμε μία άλλη ιδιότητα, αυτή του ντεντέκτιβ που θα έπρεπε οι ίδιοι να είχαν» πρόσθεσε η Σοφία Πλακιά, ενώ ο Νίκος Πλακιάς είπε: «Όλοι οι συγγενείς κάναμε έναν πολύ δυνατό αγώνα απέναντι σε έναν πολύ δυνατό εχθρό».
«Η έγνοια τους ήταν να καθαρίσουν το πεδίο σύντομα. Μέσα όμως σε αυτά τα μπάζα, ήταν τα οστά των παιδιών μας» συμπλήρωσε ο Νίκος Πλακιάς.
«Σ’ αυτό το τρένο ήταν όλη η Ελλάδα»: Το συγκλονιστικό νέο τραγούδι για την τραγωδία στα Τέμπη
Λίγες μέρες πριν συμπληρωθούν δύο χρόνια από τη σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη όπου 57 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους μετά από σύγκρουση επιβατικής και εμπορικής αμαξοστοιχίας, ένα νέο τραγούδι αφιερωμένο στα θύματα έρχεται να μας συγκλονίσει.
Το τραγούδι έχει τίτλο “στου ουρανού τις ράγες”. Τους στίχους και τη μουσική υπογράφει ο Μιχαήλ Άνθης, ενώ ερμηνεύει το κομμάτι μαζί με τους
Γιάννη Ζουγανέλη, Χριστόφορο Γερμενή και Ευδοκία Ράπτη, σε μια σπαρακτική ερμηνεία
Με την απλότητα και τη δύναμη των στίχων του, αναδεικνύει τη σπαρακτική στιγμή της απώλειας, όπως εκφράζεται μέσα από τις λέξεις: «Παίρνω παιδί μου και δεν απαντάς», «Και δεν χωράω στο μπλουζάκι που σου πήρα», «Συγγνώμη που δεν πρόλαβα να χαιρετήσω».
Πηγή