Δημόσιο Ξέσπασμα της Μαρίας Καρυστιανού: «Τόλμησαν να πουν πως η κόρη μου…»

Δύο χρόνια μετά την τραγωδία στα Τέμπη, η συγκίνηση παραμένει αμείωτη για τις οικογένειες των θυμάτων, οι οποίες συνεχίζουν να αναζητούν δικαιοσύνη και απαντήσεις. Στο αμφιθέατρο του Ασκληπιείου Βούλας πραγματοποιήθηκε εκδήλωση μνήμης, με συγγενείς των θυμάτων να δίνουν το παρών, μεταξύ αυτών η Μαρία Καρυστιανού και η Μαρία Ντόλκα-Παπαγγελή.

Η συναισθηματικά φορτισμένη ατμόσφαιρα στην εκδήλωση

Κατά την είσοδο των συγγενών, το κοινό, που είχε γεμίσει ασφυκτικά την αίθουσα, τους υποδέχθηκε με θερμά χειροκροτήματα, σε μια κίνηση ένδειξης συμπαράστασης και σεβασμού. Η εκδήλωση ξεκίνησε με προσκλητήριο νεκρών και ενός λεπτού σιγή, ένα σιωπηλό αλλά ηχηρό μήνυμα για τις ζωές που χάθηκαν άδικα τη μοιραία νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου.

Στη συνέχεια, η Μαρία Καρυστιανού, μητέρα μιας από τις αδικοχαμένες ψυχές, πήρε τον λόγο, εκφράζοντας τη βαθιά της οδύνη αλλά και την αγανάκτησή της για την αδικία που βιώνουν οι οικογένειες των θυμάτων.

«Τόλμησαν να πουν πως η κόρη μου θυσιάστηκε…»

Στην ομιλία της, η Μαρία Καρυστιανού μίλησε με λόγια που συγκίνησαν το ακροατήριο, αποτυπώνοντας το ασήκωτο βάρος της απώλειας που φέρει κάθε γονιός. «Τα τελευταία δύο χρόνια, και μετά τον άδικο χαμό της κόρης μου, αναμετριέμαι καθημερινά με την ενοχή ότι δεν κατάφερα να βοηθήσω το δικό μου παιδί να ζήσει», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Στη συνέχεια, εξέφρασε την οργή της για το πώς παρουσιάστηκε η τραγωδία, κατακεραυνώνοντας τη διαφθορά και την ανευθυνότητα που, όπως είπε, οδήγησαν στη μοιραία σύγκρουση των τρένων. «Τόλμησαν να πουν πως θυσιάστηκε. Θυσίες πολιτών στον βωμό ποιου Θεού ακριβώς; Δεν μας είπαν. Του δικού τους Θεού, του χρήματος που υπηρετούν».

Η αναφορά της στα συστήματα που οδήγησαν στην τραγωδία ήταν εμφανής, υπογραμμίζοντας ότι οι οικογένειες των θυμάτων, παρά τη βαθιά τους θλίψη, παραμένουν ενωμένες στον αγώνα τους για δικαιοσύνη.

«Είμαστε η πιο δυνατή και ελπιδοφόρα ομάδα»

Στο κλείσιμο της ομιλίας της, η Μαρία Καρυστιανού έκανε μια συγκλονιστική τοποθέτηση για την αποστολή που – ακούσια – ανέλαβαν οι οικογένειες των θυμάτων: «Δυστυχώς, χωρίς να το επιλέξουμε εμείς, και όλοι εσείς, αναλάβαμε να δρούμε για την αποκατάσταση της υγείας μιας ολόκληρης κοινωνίας και είμαστε η πιο αληθινή, δυνατή και ελπιδοφόρα ομάδα που θα μπορούσε να υπάρχει».

Τόνισε, μάλιστα, πως το γεγονός ότι δεν ήταν δίπλα στα παιδιά τους τη στιγμή που εκείνα τους χρειάζονταν περισσότερο, αποτελεί μια πληγή που δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ: «Αυτό θα είναι μια ανοιχτή πληγή στην ψυχή μας μέχρι την αντάμωση μαζί τους».

Η εκδήλωση στο Ασκληπιείο Βούλας αποτέλεσε έναν ακόμα σταθμό στη διαδρομή της μνήμης και της διεκδίκησης. Οι οικογένειες των θυμάτων συνεχίζουν να απαιτούν απαντήσεις και δικαιοσύνη, μην επιτρέποντας να ξεχαστεί η τραγωδία που σημάδεψε ολόκληρη τη χώρα.

Δάκρυσε πριν λίγο όλη η Ελλάδα: Την έλεγαν Εριέττα… Ίσως η πιο πικρή ιστορία των Τεμπών

Δύο χρόνια μετά το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, η οικογένεια της Εριέττας Μόλχο εξακολουθεί να αναζητά απαντήσεις για τη μοίρα της αγαπημένης τους. Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες οικογένειες των θυμάτων, που είχαν τη δυνατότητα να αποχαιρετήσουν τους δικούς τους ανθρώπους, οι δικοί της δεν έχουν τίποτα να θρηνήσουν. Από την 23χρονη φοιτήτρια δεν βρέθηκε ούτε ίχνος, γεγονός που προσδίδει μια ακόμη πιο τραγική διάσταση στην ήδη βαριά αυτή υπόθεση.

Η μοιραία βραδιά και το χαμένο της ίχνος

Η Εριέττα ταξίδευε με το μοιραίο τρένο και, σύμφωνα με μαρτυρίες συνεπιβατών της, τη στιγμή της σύγκρουσης βρισκόταν στο κυλικείο. Τα σωστικά συνεργεία, αφού διέσωσαν όσους επιζώντες βρέθηκαν στα βαγόνια που συγκρούστηκαν, επικεντρώθηκαν στη συλλογή στοιχείων για την ταυτοποίηση των θυμάτων.

Ωστόσο, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα 56 θύματα, για τα οποία υπήρξε, έστω και με τον πιο τραγικό τρόπο, μια διαδικασία αναγνώρισης, στην περίπτωση της Εριέττας δεν βρέθηκε ούτε βιολογικό ούτε γενετικό υλικό που να της ανήκει. Το γεγονός αυτό αφήνει αναπάντητα ερωτήματα και εντείνει την οδύνη της οικογένειάς της, που ακόμη και σήμερα ζει με την αίσθηση της εκκρεμότητας και της αβεβαιότητας.

Μια ιστορική τραγική ειρωνεία

Η οικογένεια Μόλχο έχει βαθιές ρίζες στη Θεσσαλονίκη και αποτελεί μέρος της ιστορικής εβραϊκής κοινότητας της πόλης, η οποία υπέστη τη ναζιστική θηριωδία κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η γιαγιά της Εριέττας ήταν ένα από τα χιλιάδες άτομα που οδηγήθηκαν στα διαβόητα «τρένα του θανάτου» με προορισμό το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς.

Παρά την τραγική αυτή μοίρα, κατάφερε να επιστρέψει, σε ένα από τα ελάχιστα παραδείγματα ανθρώπων που γλίτωσαν από το φρικτό αυτό ταξίδι. Το οξύμωρο, όμως, είναι πως η εγγονή της, 80 χρόνια αργότερα, χάθηκε σε ένα τρένο στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Και ενώ η γιαγιά της κατάφερε να γυρίσει από το Άουσβιτς, η εγγονή της δεν επέστρεψε ποτέ από τη διαδρομή των Τεμπών.

Το λεύκωμα «Εριέττα 28.02.23» και η υποτροφία στη μνήμη της

Πριν από λίγο καιρό, παρουσιάστηκε το λεύκωμα «Εριέττα 28.02.23», το οποίο δημιουργήθηκε με σκοπό να τιμήσει τη μνήμη της. Τα έσοδα από τις πωλήσεις θα διατεθούν στο πρόγραμμα υποτροφιών του Κολλεγίου Ανατόλια, όπου η υποτροφία που θα δοθεί θα φέρει το όνομά της.

Με αυτόν τον τρόπο, η Εριέττα θα μείνει ζωντανή στη μνήμη των ανθρώπων, όχι μόνο ως το 57ο θύμα μιας αδιανόητης τραγωδίας, αλλά και ως ένα σύμβολο που θα δώσει ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους να ακολουθήσουν τα όνειρά τους, όπως και εκείνη κάποτε.