Τέμπη 2 χρόνια μετά – Κριστιάν Ρούτσι: «Ο αδερφός μου ήταν ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος – Έχασα το άλλο μου μισό»

Δύο χρόνια μετά την τραγωδία των Τεμπών, η φράση «δεν έχω οξυγόνο» παραμένει σύμβολο μνήμης και αγώνα για τις οικογένειες των θυμάτων, αλλά και για την ελληνική κοινωνία. Ο Κριστιάν Ρούτσι, που έχασε τον αδερφό του, Ντένις, στο δυστύχημα, βρήκε έναν ιδιαίτερο τρόπο να τιμήσει τη μνήμη του και να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα δικαίωσης και αλλαγής. Σε ένα χωράφι λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη, αποτύπωσε με τεράστια γράμματα τη φράση «Δεν έχω οξυγόνο», μια φράση που πλέον συμβολίζει τον πόνο και την αδικία της τραγωδίας.

Ένα μήνυμα μνήμης και αγώνα

Στις 28 Φεβρουαρίου 2023, 57 αθώοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στη μετωπική σύγκρουση των δύο αμαξοστοιχιών στα Τέμπη. Δύο χρόνια αργότερα, οι οικογένειες των θυμάτων αναζητούν ακόμη δικαιοσύνη, ενώ οι αποκαλύψεις για το δυστύχημα συνεχίζονται, προκαλώντας οργή και αγανάκτηση. Τα ηχητικά ντοκουμέντα που δημοσιοποιήθηκαν το τελευταίο διάστημα αναζωπύρωσαν την οργή, οδηγώντας σε μαζικές διαδηλώσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό. Η φράση «δεν έχω οξυγόνο», τα τελευταία λόγια μιας επιβάτιδας λίγο πριν χαθεί στη φωτιά, μετατράπηκε σε κραυγή διαμαρτυρίας.

Ο Κριστιάν Ρούτσι, έχοντας χάσει τον αδερφό του, αναζήτησε έναν τρόπο να τιμήσει τη μνήμη του και να στείλει ένα μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση. Έτσι, μαζί με τον φίλο του Ανέστη, αποφάσισε να γράψει τη φράση «Δεν έχω οξυγόνο» σε ένα μεγάλο χωράφι στη Θεσσαλονίκη, θέλοντας να δώσει μια οπτική διάσταση στο σύνθημα που συγκλόνισε την Ελλάδα.

Η διαδικασία και η συγκίνηση

Η προετοιμασία του έργου διήρκεσε μία εβδομάδα, καθώς έπρεπε να γίνουν μετρήσεις και σχεδιασμός για να αποτυπωθεί σωστά το μήνυμα. Τελικά, το Σάββατο 24 Φεβρουαρίου, οι δύο φίλοι ξεκίνησαν να χαράζουν τα τεράστια γράμματα. «Μας πήρε 12 ώρες συνεχούς δουλειάς, αλλά το αποτέλεσμα μας συγκλόνισε», δήλωσε ο Κριστιάν. Όταν ολοκλήρωσαν το έργο τους, δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους, καθώς η εικόνα του μηνύματος από ψηλά ήταν ισχυρό σύμβολο μνήμης.

«Δεν μπορούσα να κοιμηθώ από την υπερένταση. Όταν το τελειώσαμε, καθίσαμε να το δούμε και συγκινηθήκαμε. Ήταν ένας μεγάλος φόρος τιμής για τον αδερφό μου και για όσους χάθηκαν τόσο άδικα», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Η μοιραία νύχτα και η απώλεια του αδερφού του

Ο Ντένις Ρούτσι ήταν επιβάτης στο Intercity 62, με προορισμό τη Θεσσαλονίκη. Ο Κριστιάν, που υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στον Έβρο, πληροφορήθηκε την τραγωδία μέσω τηλεόρασης, χωρίς να γνωρίζει ότι ο αδερφός του ήταν ανάμεσα στους επιβάτες.

«Ήμουν σε κατάσταση σοκ. Έβλεπα την καταστροφή στα Τέμπη, αλλά δεν ήξερα ότι ο αδερφός μου ήταν στο τρένο. Το προηγούμενο απόγευμα μιλήσαμε για να κανονίσουμε να βρεθούμε. Εκείνο το βράδυ έπεσα για ύπνο και έβαλα το κινητό μου σε σίγαση. Όταν ξύπνησα, είδα 100 αναπάντητες κλήσεις από τη μητέρα μου», θυμάται συγκλονισμένος. Όταν την κάλεσε πίσω, η απάντησή της τον πάγωσε: «Ο αδερφούλης σου ήταν στο τρένο».

Με τη βοήθεια του διοικητή του, πήρε άδεια και ταξίδεψε στη Λάρισα, όπου τον περίμενε η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του.

Το χάος στο νοσοκομείο και η αγωνία της ταυτοποίησης

Φτάνοντας στη Λάρισα, ο Κριστιάν αντίκρισε χαοτικές σκηνές. «Γιατροί έτρεχαν, συγγενείς έκλαιγαν, η ατμόσφαιρα ήταν πνιγηρή», περιγράφει. Οι οικογένειες των θυμάτων καλούνταν να δώσουν δείγμα DNA, ενώ οι αρχές δεν μπορούσαν να τους ενημερώσουν για την τύχη των δικών τους ανθρώπων.

Η αγωνία κορυφωνόταν, ενώ στα Αστυνομικά Τμήματα συγκεντρώνονταν τα προσωπικά αντικείμενα των επιβατών. Όταν ο Κριστιάν πήγε να αναζητήσει τα πράγματα του αδερφού του, ήρθε αντιμέτωπος με εικόνες που θα τον στοιχειώνουν για πάντα.

«Στα αντικείμενα των πρώτων δύο βαγονιών υπήρχε αίμα. Δεν θα ξεχάσω τη μυρωδιά στην αίθουσα. Ήταν μια έντονη, ξινή μυρωδιά, σαν χημικά ή καμένη σάρκα. Ήταν αποκρουστικό. Βρήκαμε μόνο την τσάντα του αδερφού μου», είπε.

Τέσσερις ημέρες αργότερα, οι αρχές ενημέρωσαν την οικογένεια ότι η σορός του Ντένις ταυτοποιήθηκε.

«Δεν θα ηρεμήσω αν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη»

Ο Κριστιάν Ρούτσι συνεχίζει τον αγώνα του για αποκάλυψη της αλήθειας και τιμωρία των υπευθύνων. Ο ίδιος δεν κρύβει την οργή του για την καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης και την προσπάθεια συγκάλυψης της υπόθεσης.

«Όλοι ξέρουμε ότι γίνεται προσπάθεια συγκάλυψης. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι να δικαιωθούν οι 57 ψυχές που χάθηκαν. Ο μεγάλος στόχος της ζωής μου είναι να αποδοθεί δικαιοσύνη. Μέχρι να γίνει αυτό, δεν θα ηρεμήσω», δηλώνει.

Η εικόνα του μηνύματος «Δεν έχω οξυγόνο» χαραγμένου στο χωράφι της Θεσσαλονίκης θα παραμείνει σύμβολο μνήμης και διεκδίκησης, ένα ηχηρό μήνυμα προς την κοινωνία να μην ξεχάσει και να απαιτήσει αλήθεια και δικαιοσύνη.

Κλαίει όλη η Ελλάδα που το είδε: Η ανάρτηση της Αναστασίας Πλακιά και η τελευταία φωτογραφία με τις αδελφές της

Δύο χρόνια μετά τη μοιραία νύχτα της τραγωδίας στα Τέμπη, η Αναστασία Πλακιά εξακολουθεί να θρηνεί για την απώλεια των αγαπημένων της προσώπων. Σε μία ιδιαίτερα συγκινητική ανάρτηση, μοιράστηκε τις σκέψεις και τα συναισθήματά της για τις Θώμη και Χρύσα Πλακιά, καθώς και για την ξαδέλφη της, Αναστασία, που χάθηκαν στο δυστύχημα.

«730 μέρες χωρίς εσάς»

Τα ξημερώματα της Παρασκευής, η Αναστασία δημοσίευσε μια φωτογραφία από το καλοκαίρι του 2022, το τελευταίο που πέρασαν μαζί. Μέσα από τα λόγια της, περιέγραψε το κενό που άφησε η απουσία τους, καθώς και τον πόνο και την οργή που εξακολουθεί να νιώθει.

«Το τελευταίο και παντοτινό μας καλοκαίρι. Απίστευτη αίσθηση ελευθερίας που τη νιώθεις πιο έντονα από ποτέ. Αντί να εκνευριστείς με την κίνηση στον δρόμο, όπως σου συνέβαινε άλλες φορές, βρίσκεις ευκαιρία να χορέψεις στο αυτοκίνητο στο άκουσμα ενός αγαπημένου σου τραγουδιού», έγραψε, ανακαλώντας τις στιγμές ευτυχίας που μοιράστηκαν.

Στη συνέχεια, η Αναστασία εξέφρασε το αίσθημα απώλειας που τη συνοδεύει καθημερινά: «Κι όλα αυτά γιατί έχεις την “τύχη” να σου λείπει κάποιος άνθρωπος! 730 μέρες χωρίς εσάς. 730 μέρες λύπης, πόνου και οργής. 730 μέρες που μου λείπετε».

Μια απώλεια που δεν ξεπερνιέται

Η ανάρτηση της Αναστασίας είναι μια υπενθύμιση της ανοιχτής πληγής που άφησε η τραγωδία των Τεμπών στις οικογένειες των θυμάτων. Δύο χρόνια μετά, οι αναμνήσεις παραμένουν ζωντανές και η απουσία είναι πιο αισθητή από ποτέ, καθώς οι αγαπημένοι τους συνεχίζουν να ζητούν δικαίωση και να κρατούν άσβεστη τη μνήμη τους.