Πέθανε ο Κορρές: Οι πρώτες δηλώσεις για την μεγάλη απώλεια
Ένας εξέχων αρχαιολόγος και ταλαντούχος πανεπιστημιακός καθηγητής, ο Γεώργιος Κορρές, ο οποίος αποκάλυψε τον αρχαιολογικό θησαυρό της Μεσσηνίας, απεβίωσε σήμερα σε ηλικία 85 ετών. Ο θάνατός του προκάλεσε βαθιά συγκίνηση στην παγκόσμια αρχαιολογική κοινότητα, καθώς και σε όλους όσοι είχαν την ευκαιρία να συνεργαστούν μαζί του ή να είναι μαθητές του.
Γεώργιος Κορρές: Πέθανε ο αρχαιολόγος που ανέσκαψε την Πύλο
Ο Γεώργιος Κορρές, που κατάγεται από τη Νάξο και είναι γιος του Στυλιανού Κορρέ, καθηγητή Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας και πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών, ολοκλήρωσε τις δύο πρώτες βαθμίδες της βασικής του εκπαίδευσης στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1958 έως το 1963, φοίτησε στο Τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ από το 1952 έως το 1962 ήταν υπότροφος του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (ΙΚΥ). Στη συνέχεια, από το 1963 έως το 1965, συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Βόννης με υποτροφία από τη Γερμανική Υπηρεσία Ακαδημαϊκών Ανταλλαγών.
Η επαγγελματική του πορεία ήταν στενά συνδεδεμένη με τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου υπηρέτησε ως βοηθός και επιμελητής από το 1966 μέχρι το 1973, ως μόνιμος επίκουρος καθηγητής από το 1973 έως το 1982 και ως τακτικός καθηγητής Προϊστορικής Αρχαιολογίας από το 1982 μέχρι το 2007. Επιπλέον, ήταν αντεπιστέλλον μέλος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Ακαδημίας του Γκέτεμποργκ, καθώς και τακτικό μέλος της Ακαδημίας Λάιμπνιτς του Βερολίνου και των οργανισμών Koldewey Gesellschaft και Winckelmann Gesellschaft.
Παράλληλα, αφιερώθηκε στην αρχαιολογική έρευνα, πραγματοποιώντας πολλές ανασκαφές, κυρίως στη Μεσσηνία, όπου ήταν υπεύθυνος για τις ανασκαφές στην Πύλο από το 1973, καθώς και σε άλλες αρχαιολογικές τοποθεσίες της περιοχής, όπως η Κουκκουνάρα, τα Καμίνια Κρεμμυδίων, η Τραγάνα, η Περιστεριά, η Βοϊδοκοιλιά, ο Άγιος Ιωάννης Παπουλίων, το Ρούτση και τα Βολιμίδια της Χώρας Μεσσηνίας, μεταξύ άλλων. Όλα αυτά τα χρόνια, αγαπούσε βαθιά τη μεσσηνιακή γη, την οποία επισκεπτόταν συχνά για μεγάλα χρονικά διαστήματα, θεωρώντας την δεύτερη πατρίδα του.
Ο Γεώργιος Κορρές είχε δημιουργήσει πλούσιο έργο, με άρθρα του να δημοσιεύονται σε αρκετά ελληνικά και διεθνή επιστημονικά περιοδικά. Είχε λάβει πολλές διακρίσεις, όπως τα μετάλλια Ερρίκου Σλήμαν από τα Μουσεία Ankershagen και Neubuko της Ακαδημίας Επιστημών του Βερολίνου, το μετάλλιο Winckelmann για την 50ετία του ιδρύματος “Winckelmann-Gesellschaft” στο Στένταλ, καθώς και το παράσημο Αξίας από την κυβέρνηση της Δυτικής Γερμανίας το 1992, μεταξύ άλλων.
Τη βαθιά του αγάπη για την αρχαιολογία και τη Μεσσηνία μοιραζόταν, για πολλές δεκαετίες, με την αγαπημένη του σύντροφο, τη δημοσιογράφο και αρχαιολόγο Σοφία Ταράντου, η οποία δυστυχώς απεβίωσε πρόωρα τον Δεκέμβριο. Ήταν μαζί στη ζωή και στον θάνατο…! Επίσης, ήταν πατέρας δύο παιδιών από τον πρώτο του γάμο.
Η Λίνα Μενδώνη για την απώλεια του Γεώργιου Σ. Κορρέ
Με ιδιαίτερη θλίψη πληροφορήθηκα την απώλεια του Γεώργιου Σ. Κορρέ, εξέχοντος προϊστορικού αρχαιολόγου, τόσο στην πανεπιστημιακή διδασκαλία όσο και στην ανασκαφική έρευνα και στην ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς. Με στέρεες σπουδές στην Ελλάδα και τη Γερμανία, ο Γεώργιος Σ. Κορρές δίδαξε επί δεκαετίες στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, θεραπεύοντας το αντικείμενο της Προϊστορικής Αρχαιολογίας, όχι μόνον στο αμφιθέατρο, αλλά και με τη διεύθυνση πολλών διδακτορικών διατριβών. Ταυτίστηκε με σημαντικές ανασκαφές στη Μεσσηνία, στις οποίες αφοσιώθηκε πάνω από μισόν αιώνα, συνδυάζοντας τη θεωρία και την πράξη στην πολύχρονη σταδιοδρομία του.
Παράλληλα με το καθαυτό αρχαιολογικό έργο, ο Γεώργιος Σ. Κορρές μελέτησε και την ιστορία της αρχαιολογικής έρευνας, στη νεότερη Ελλάδα, αναδεικνύοντας την εξέλιξή της και φέρνοντας στο φως άγνωστες πτυχές της. Οι μελέτες του για το έργο και την προσωπικότητα του Ερρίκου Σλήμαν αποτελούν σημείο αναφοράς.
Ο Γεώργιος Σ. Κορρές ήταν προσιτός και αγαπητός στους συναδέλφους πάντοτε διαθέσιμος στους μαθητές του, για συμβουλές, καθοδήγηση και στήριξη. Σε όσους είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε και να συνεργαστούμε μαζί του, η απώλειά του αφήνει συναισθήματα θλίψης, αλλά και ευγνωμοσύνης για την πολυδιάστατη προσφορά του. Ο Γεώργιος Σ. Κορρές πρωτίστως ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος.
Στα παιδιά του, τους φίλους και τους μαθητές του απευθύνω ειλικρινέστατα συλλυπητήρια.
Ο Έλληνας αρχαιολόγος που άνοιξε δρόμο στο δάσος και έφερε στο φως το Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
Παναγής Καββαδίας: Ο Έλληνας αρχαιολόγος από την Κεφαλλονιά που από το 1881 ως το 1883 έφερε στην επιφάνεια το αρχαίο Ελληνικό θέατρο της Επιδαύρου. Το θέατρο βρισκόταν θαμμένο στην πλαγιά του Κυνάρτειου όρους.
Ο Καββαδίας γεννήθηκε το 1850 και σπούδασε Φιλολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας και Αρχαιολογία στο πανεπιστήμιο του Μονάχου, με υποτροφία Δούλεψε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία από το 1879, στην οποία προσέφερε σημαντικό αρχαιολογικό αλλά και διοικητικό έργο.
Ο ίδιος για αρκετές δεκαετίες (πέθανε το 1928), έφερε στο φως τα πολλά και σημαντικά ευρήματα της πολυετούς ανασκαφής του Ιερού του Ασκληπιού.
Πως ο αρχαιολόγος Καββαδίας ανακάλυψε το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου
Το 1881 θα καταφέρει να πάρει από την Ελληνική Αρχαιολογική Εταιρεία μόλις 800 δραχμές για να ξεκινήσει τις ανασκαφές για το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου.
Όταν ο Παναγής Καββαδίας -διαπρεπής Έλληνας αρχαιολόγος, o όποιος είχε τάξει, σαν έναν από τους σκοπούς της ζωής του, την αποκάλυψη των αρχαιοτήτων της Επιδαύρου και την ίδρυση του Μουσείου της- πήγαινε στις 15 Μαρτίου 1881 στην Επίδαυρο, σκόπευε να εντοπίσει τη θέση του αρχαίου θεάτρου και μετά, αν ήταν δυνατό, να αρχίσει την ανασκαφή του. Είχε μελετήσει, προηγουμένως, κάθε σχετική πληροφορία πού μπόρεσε να βρει στους αρχαίους συγγραφείς. Περισσότερο είχε σταθεί σε αυτά που είχε γράψει ο Παυσανίας, όταν επισκέφθηκε το θέατρο το 2ο αιώνα μ.Χ.
Ο αρχαιολόγος Καββαδίας δεν άργησε να εντοπίσει τη θέση του θεάτρου, διότι το σχήμα του κοίλου -και μόνο αυτό- ήταν καταφανές. Αλλά ο χώρος του θεάτρου είχε μεταβληθεί σε δάσος, και μάλιστα τόσο πυκνό, ώστε, όπως ο ίδιος αφηγείται στα Πρακτικά της Αρχαιολογικής Εταιρείας του έτους 1881, με κανέναν τρόπο δεν κατόρθωσε να εισχωρήσει σ’ αυτό και να ανέβει στο επάνω μέρος του κοίλου του Θεάτρου. Την επόμενη άρχισε κιόλας, από το συνεργείο των εργατών του, η αποκοπή των δένδρων, που υστέρα από μια εβδομάδα είχε συντελεστεί σε ολόκληρο το χώρο του θεάτρου.
Γιατί δεν μπόρεσε να ανέβει δει το κοίλο
Ο χώρος του θεάτρου είχε μεταβληθεί σε δάσος, και μάλιστα τόσο πυκνό, ώστε, όπως ο ίδιος αφηγείται, με κανέναν τρόπο δεν κατόρθωσε να εισχωρήσει σ’ αυτό και να ανέβει στο επάνω μέρος του κοίλου
Μάταια όμως ο αρχαιολόγος Καββαδίας περίμενε να αποκαλυφθεί μπρος του το κοίλο. Γιατί, στη θέση του, αντίκρισε μια κατωφέρεια βουνού, που είχε σχηματιστεί από το χώματα, που με το πέρασμα των αιώνων είχαν καταπέσει και συσσωρευθεί σε πάχος 1,50 περίπου μέτρου. Χρειάστηκε λοιπόν να ακολουθήσουν μακροχρόνιες και συστηματικές εργασίες˙ μεταφέρθηκαν τα χώματα, καθαρίστηκε το κοίλο και ανασκάφηκε η ορχήστρα και το υποσκήνιο.
Επίσης επανατοποθετήθηκαν πολλά από τα πεσμένα καθίσματα στην αρχική τους θέση και αποκαλύφτηκαν οι τοίχοι των χτισμάτων της σκηνής καθώς και οι είσοδοι τού θεάτρου μέχρι τις πύλες. Κατά τις ανασκαφές, διαπιστώθηκε από ένα άγαλμα ρωμαϊκής εποχής πού βρέθηκε κοντά στη σκηνή, ότι το Θέατρο βρισκόταν σε ακμή μέχρι τούς τελευταίους ρωμαϊκούς χρόνους. Μετά την επικράτηση τού χριστιανισμού -άγνωστο όμως πότε ακριβώς- άρχισε ή σταδιακή επίχωση και ή φθορά του.
Σύμφωνα με τον Καββαδία, φαίνεται ότι στην αρχή γκρεμίστηκε το ημικυκλικό τείχος, που περιέβαλε το κοίλο. Εξαιτίας αποκοπής ξυλείας, ή για άλλους λόγους, άρχισε η κατολίσθηση χωμάτινων όγκων από το Κυνάρτειο όρος πού κατακάλυψαν το μεγαλύτερο μέρος του κοίλου. Αργότερα, ακολούθησε μεγάλος σεισμός, όπως αποδεικνύει ο τρόπος πού έπεσαν οι λίθοι της κρηπίδας. Με αυτόν το σεισμό έπαθε ζημιές το διάζωμα, πού διαιρούσε το κοίλο στην πάνω και κάτω ζώνη, και μετακινήθηκαν τα περισσότερα από τα καθίσματα. Τότε φαίνεται ότι έπεσε και η σκηνή.
Στη συνέχεια η σκηνή φαίνεται ότι οικοδομήθηκε και χρησίμευσε σαν κατοικία, ενώ στους χρόνους της Τουρκοκρατίας κατασκευάστηκε και καμίνι στην ανατολική πλευρά της.
Πως το θέταρο μετατράπηκε σε Δάσος
Τον 18ο αιώνα επισκέφθηκε την περιοχή της Επιδαύρου ο Άγγλος περιηγητής Chandier, o οποίος βρήκε το θέατρο σκεπασμένο από θάμνους, που είχαν φυτρώσει στο συσσωρευμένο πάνω από τις κερκίδες χώμα. Ο ίδιος διηγείται ότι οι Τούρκοι είχαν μεταφέρει από το θέατρο στο Αργος και στο Ναύπλιο μαρμάρινο θρόνο καθώς και πολλά αγάλματα.
Η συσσώρευση λοιπόν των χωμάτων και το φύτρωμα των θάμνων, και αργότερα των δέντρων, έκρυψαν το θέατρο και το έσωσαν από άλλες καταστροφές καθώς και από το καμίνι των τουρκικών χρόνων, παρ’ όλο που οι ρίζες των δέντρων, που φύτρωσαν ανάμεσα στους αρμούς των λίθων, εκτόπισαν και κατάστρεψαν πολλά καθίσματα.
Πηγή