Γυναίκα ρώτησε γιατί κανένα από τα 100 μωρά στο ορφανοτροφείο δεν κλαίει και απάντηση που άκουσε… θα τη στοιχειώνει για πάντα

Η Ντέινα θυμάται τη στιγμή που υποσχέθηκε στη Λουέλα ότι “όποτε με χρειαστείς, θα είμαι πάντα εκεί για σένα”.“Αυτό έγινε πριν από αρκετές εβδομάδες. Πήγα στη κούνια με την ελπίδα να απαλύνω το κλάμα και τις κραυγές της λόγω της οδοντοφυΐας.

Ήμουν εκεί στη μέση μιας ζεστής, κουραστικής μέρας και θυμήθηκα την υπόσχεση που της είχα δώσει. Μία από τις πρώτες φορές που ο σύζυγος μου Ματ και εγώ αφήσαμε τη Λουέλα, ήταν για να πάμε σε μια θρησκευτική συναυλία.

Εκείνο το βράδυ ένας ιεραπόστολος μοιράστηκε την ιστορία του. Ήταν μια ιστορία που φώλιασε στη καρδιά μου και θα με στοιχειώνει για πάντα.

Μια στιγμή που με έκανε 100 φορές πιο εύθραυστη από όσο ήμουν ήδη. Αυτός ο ιεραπόστολος πήγε σε ένα ορφανοτροφείο στην Ουγκάντα. Είχε πάει σε πολλά περισσότερα κατά το παρελθόν αλλά αυτό ήταν διαφορετικό. Μόλις πέρασε τη πόρτα βρέθηκε μπροστά σε πάνω από 100 μικρές κούνιες γεμάτες με μωρά.

Πρόσεξε με έκπληξη και απορία πως ο μόνος ήχος που μπορούσε να ακούσει ήταν η σιωπή. Μια σιωπή που καθόλου δεν δικαιολογούσε η ύπαρξη τόσων μωρών στο χώρο. Γύρισε προς την οικοδέσποινα του και τη ρώτησε γιατί το ορφανοτροφείο ήταν τόσο σιωπηλό. Η απάντησή της είναι κάτι που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.

ΠΟΤΕ. Εκείνη τον κοίταξε και του είπε: «Μετά από περίπου μια εβδομάδα που τα μωρά είναι εδώ και φωνάζουν και κλαίνε για αμέτρητες ώρες, τελικά σταματούν όταν συνειδητοποιούν ότι κανείς δεν πρόκειται να πάει κοντά τους…” Σταματάνε να κλαίνε όταν συνειδητοποιούν ότι κανείς δεν πρόκειται να πάει κοντά τους. Όχι σε 10 λεπτά, όχι σε 4 ώρες, ίσως όχι ποτέ …

Τρομακτικό. Η καρδιά μου ράγισε. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα μέσα μου μια λαχτάρα, μια πείνα .. έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου. Όταν ήρθαμε στο σπίτι εκείνο το βράδυ η Λουέλα κοιμόνταν στο κρεβατάκι της. Την κοίταξα και της υποσχέθηκα. Ότι και να γίνει, όποτε με χρειαστεί και με φωνάξει θα βρίσκομαι πάντα δίπλα της.

Πάντοτε. Στις δυο το πρωί όταν απελπισμένα κλαίει θα τρέχω δίπλα της. Όταν πληγωθεί, όταν η καρδιά της ραγίσει, θα είμαι εκεί. Θα είμαι πάντα εκεί για να την κρατήσω, και να της δείξω ότι δεν είναι μόνη. Θα της δείξω ότι μέσα από τα δάκρυα και τις απογοητεύσεις μας κατά καιρούς, είναι εντάξει να κλαίει και είναι εντάξει να αισθάνεται. Ότι θα είμαστε πάντα και εγώ και ο σύζυγος μου δίπλα της, όποτε μας έχει ανάγκη”.

«Δεν είχα λεφτά να τη μεγαλώσω, μας έκοψαν ρεύμα και νερό»: Μητέρα έδωσε την κόρη της στο ορφανοτροφείο Βόλου

48χρονη μητέρα από την περιοχή Νέα Ιωνία στο Βόλο, παρέδωσε το παιδί της στο Ορφανοτροφείο, καθώς δεν είχε χρήματα για να το μεγαλώσει.

Την μητέρα έπνιγαν τα χρέη στη ΔΕΗ και τη ΔΕΥΑΜΒ, με αποτέλεσμα να ζει χωρίς ρεύμα και νερό σ’ ένα σπίτι ακατάλληλο για την εννιάχρονη κόρης της, η οποία παρακολουθούσε μαθήματα στο Ειδικό Σχολείο και υποβάλλεται σε μετάγγιση αίματος κάθε 20 ημέρες.

Η μητέρα εμφανίστηκε μια ημέρα στη Πρόνοια και τους είπε “σας δίνω το παιδί μέχρι να σταθώ στα πόδια μου. Δεν μπορώ να το ζήσω”. Η ασθένεια της μικρής δρομολόγησε άμεσα τις διαδικασίες και δόθηκε στο Ορφανοτροφείο με εισαγγελική παραγγελία, με το κορίτσι να κλαίει ασταμάτητα για 15 ημέρες και να ηρεμεί μόνο όταν είδε ξανά την μητέρα της.

“Πως να ζούσα το παιδί, χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό , χωρίς φαγητό. Μετά τον θάνατο του πατέρα της πριν τρία χρόνια κοιμόταν μαζί μου. Έπρεπε να της δώσω να καταλάβει πως την αφήνω για το καλό της και πως σύντομα θα είμαστε ξανά μαζί. Έκτοτε, πέρασαν έξι μήνες και το παιδί παραμένει στο ίδρυμα”, υπογράμμισε η μητέρα στο “gegonota.news”.

Η 48χρονη, μοδίστρα στο επάγγελμα, έμεινε χήρα, καθώς ο σύζυγός της πέθανε πριν τρία χρόνια, από πνευμονία, η οποία δημιουργήθηκε από τις άσχημες συνθήκες εργασίας τους.

Η οικονομική κατάστασή που βίωναν ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Η αρρώστια του παιδιού, σε συνδυασμό με τον θάνατο του πατέρα, οδήγησαν στην κατάρρευση, ενώ δεν υπήρχε καμία οικονομική βοήθεια από το συγγενικό περιβάλλον.

Η 48χρονη μητέρα προτίμησε να ζήσει το παιδί της χωρίς εκείνη, παρά να πεθάνει δίπλα της

“Ο πατέρας μου θα μπορούσε να βοηθήσει αλλά δεν θέλει. Δεν ενέκρινε ποτέ τον σύζυγό μου και οι σχέσεις μας διαταράχθηκαν. Έχει μια νέα ζωή και δεν χωράμε σε αυτή, παρότι από την πρώην σύζυγο αποκόμισε μια μεγάλη κληρονομιά. Με τον ίδιο τρόπο συμπεριφέρεται και στην ετεροθαλή αδελφή του. Παντού λοιπόν έβλεπα αδιέξοδο. Μια ημέρα είπα πως δεν θα πεθάνει το παιδί μου και έτσι σηκώθηκα το πρωί, την φίλησα και πήγα γραμμή στην Πρόνοια. “Δεν μπορώ να ζήσω το παιδί, θα πεθάνει. Δεν έχω φαγητό, ρεύμα, νερό. Πόνεσα βαθιά αλλά λύση δεν υπήρχε. Εάν δεν το έδινα εγώ, κάποια στιγμή θα το παίρνανε το παιδί. Μάνα είμαι. Έπρεπε να αποφασίσω εάν θα πεθάνει δίπλα μου με την κατάσταση που ζούσαμε ή θα σωθεί μακριά μου”, εξομολογήθηκε η 48χρονη μητέρα.

Η μητέρα βλέπει την 9χρονη κόρη της κάθε 20 ημέρες. Την συνοδεύει στο Νοσοκομείο για τις μεταγγίσεις, ενώ η ίδια ζει σε ένα συγγενικό σπίτι, σε κάποιο χωριό της Θεσσαλίας.

Το χρέος στη ΔΕΗ είναι 10.000 ευρώ και στη ΔΕΥΑΜΒ 2.650 ευρώ, καθώς από το 2014 κανένας διακανονισμός δεν τηρήθηκε και το χρέος εκτοξεύθηκε.

“Μπορώ να δουλέψω ως μοδίστρα στο σπίτι και να φροντίζω το παιδί μου ταυτόχρονα. Μπορώ να κάνω όποια δουλειά χρειαστεί. Πρέπει να ζήσουμε και το μόνο που ζητάω είναι να δουλέψω”, κατέληξε η απελπισμένη μητέρα.